Πέρασαν δύο μήνες (και βάλε) από την τελευταία μου ανάρτηση και θα περνούσαν ακόμη περισσότεροι αν δεν έπαιρνα τη γενναία απόφαση να στρώσω τον -σμιλεμένο με ατελείωτες ώρες γυμναστικής- πισινό μου και να γράψω. Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: πώς να γράψεις όταν το μυαλό σου τρέχει ακόμη σε παραλίες, θάλασσες, ξαπλώστρες, φρέντο εσπρέσο ή μπίρες (ανάλογα με την ώρα) και μαγαλοκυρίες ιταλίδες τουρίστριες με βραζιλιάνικο ταμπεραμέντο που το κορμί τους αποτελείται από σάρκα, οστά και σιλικόνη; Παραθέτω την Evita Pozzi ως το καταλληλότερο παράδειγμα…
 |
| Η Εβίτα στην ακροθαλασσιά |
Πώς μπορείς να ξεπεράσεις τα παραπάνω; Μα, με εργασιοθεραπεία. Παίρνεις το μυαλό σου από τις ξαπλώστρες και τις κάθε λογής Εβίτες και ρίχνεσαι στη δουλειά. Βαφτήκαμε με φούμο, ξεχυθήκαμε καταδρομικά στη Θεσσαλονίκη και αρχίσαμε να «μασάμε» πληκτρολόγια. Το αποτέλεσμα είναι το τεύχος που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή με την «Μακεδονία». Και έχουμε θέματα για τα παρακάτω (και όχι μόνο): το Reworks 2012, τον απόλυτο οδηγό επιβίωσης για νέους φοιτητές που πρέπει να διαβάσουν (για διαφορετικούς λόγους) οι φοιτητές, οι γονείς τους και οι «απ’ έξω», το νέο πρόσωπο που ελπίζουμε να αποκτήσει σύντομα η οδός Αγίας Σοφίας, το εκπληκτικό Χαμζά Μπέη τζαμί (που είναι γνωστό στους Θεσσαλονικείς ως «Αλκαζάρ» αλλά οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα για την ιστορία και την ομορφιά του) και, για να ιντριγκάρω το γυναικείο κοινό μου, ιδρωμένους άντρες που παίζουν με τα σίδερα. Κυριολεκτικά.
 |
| Επιλογές 715 |
«One more thing…» που θα έλεγε και ο Steve Jobs… Όσοι επισκεφτείτε το περίπτερο της «Μακεδονίας» στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, θα έχετε την ευκαιρία να δείτε (και να αγγίξετε), πριν από όλους τους άλλους, αυτό που έχουμε στα σκαριά. Οι υπόλοιποι θα το μάθετε σε λίγες μέρες. Stay tuned. Επιστρέφουμε δριμύτεροι…
