Δεν είχα σκοπώ να γράψω κάτι για τους «Avengers». Η ταινία ήταν τόσο αδιάφορη που την ξέχασα πέντε λεπτά μετά την έξοδό μου από την αίθουσα. Είμαι πεπεισμένος ότι θα την ξεχνούσα νωρίτερα αν δεν υπήρχαν αναρτημένες σε κάθε γωνιά του σινεμά (και του καταστήματος με τα παιχνίδια) αφίσες με τους ήρωες. Άσε που οι οθόνες πρόβαλαν συνεχώς αποσπάσματα με τον Hulk να δέρνει τους κακούς και τον Iron Man να λέει εξυπνάδες στον Loki. Και να σκεφτείτε ότι όλα αυτά τα γράφει ένας comic book geek.
Όταν ενημερώθηκα ότι οι «Εκδικητές» έκαναν το καλύτερο άνοιγμα ταινίας όλων των εποχών στις ΗΠΑ, κόντεψα να σκάσω. Δεν μπορεί να έχεις ένα σενάριο τόσο τρύπιο όσο των «Avengers» (ήθελα να κάνω έναν παραλληλισμό αλλά αυτολογοκρίθηκα) και να έχεις καταφέρει να οδηγήσεις στην αίθουσα, κυριολεκτικά τους πάντες. Θα πεις: «Εντάξει… είχε ωραία εφέ». Ναι, είχε. Τίποτα όμως τόσο εντυπωσιακό που να μην το έχουμε ξαναδεί. Γνωρίζω ανθρώπους με τους οποίους μπορώ να κάνω αριστουργήματα με μηδενικό κόστος και με σενάριο πιο δεμένο και αληθοφανές από των «Εκδικητών». Και έχω κάτι στο νου μου. Τα ακούει ο Μολυβιάτης; Τι μας δίδαξε, λοιπόν, η εμπειρία των «Avengers»; Ότι με πέντε τσακαλάκια στο τμήμα μάρκετινγκ μπορείς να καταφέρεις τα πάντα.
Επειδή όμως το κοινό δεν είναι τόσο χαζό και δεν θέλω να δω τους παραγωγούς να ζητιανεύουν στον δρόμο και τον Captain America να αναγκάζεται να δουλέψει ως σεκιουριτάς σε πολυκατάστημα και να του κάνει μαγκιές ο κάθε τυχάρπαστος πελάτης (φιλοξενώ και αποκλειστική φωτογραφία από το μέλλον) καλά θα κάνουν οι παραγωγοί να επιλέξουν με σωφροσύνη το σενάριο της συνέχειας. Μια της αρπαχτής, δυο της αρπαχτής… Στην τρίτη καίγεσαι (αυτό δεν σημαίνει ότι τους παίρνει να κάνουν ένα κακό sequel). Έχω την αίσθηση ότι ακόμη και το ενδεχόμενο να δούμε τον Captain σε ρόλο σεκιουριτά θα είναι καλύτερο από αυτό που μπορεί να έχουν στα σκαριά. Και ας έβγαλαν διακόσια εκατομμύρια δολάρια μέσα σε ένα σαββατοκύριακο...
