Το δράμα του πνευματιστή

Φλας μπακ στο 1992
Ο Αμπέμπε μπήκε τρέχοντας στην καλύβα της οικογένειάς του, στην άκρη του μικρού χωριού, στα βάθη της Αφρικής. Στο χέρι του κρατούσε το πτυχίο του πνευματιστή που κατάφερε να αποκτήσει μετά από πολλά ξενύχτια, διάβασμα και συνομιλίες με τα πνεύματα των πεθαμένων της φυλής. Ο πατέρας του, τον αγκάλιασε περήφανος. «Άντε, γιε μου, να σε δούμε και μάγο του χωριού. Ο Μπολάλε είναι γέρος και σύντομα θα πάει να συναντήσει τους προγόνους μας», τού είπε συγκινημένος. Ο Αμπέμπε χαμήλωσε το βλέμμα του. «Λυπάμαι που θα σου το πω πατέρα, αλλά δεν θα μείνω στο χωριό. Είμαι πλασμένος για μεγάλα πράγματα. Θα πάω στο εξωτερικό να κάνω διεθνή καριέρα». Ο πατέρας στεναχωρήθηκε αλλά δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Ήθελε το καλύτερο για το παιδί του. «Και που θα πας Αμπέμπε;», τον ρώτησε με αγωνία. «Σε μια χώρα που σέβονται και εκτιμούν τους επιστήμονες. Στην Ελλάδα…».

Σήμερα
Στο ημιφωτισμένο δωμάτιο του σπιτιού του, ο Αμπέμπε γέμισε το ποτήρι του με μπίρα. Έριξε λίγο αίμα νυχτερίδας που του είχε ξεμείνει από μια θυσία και μια σταγόνα δηλητήριο φιδιού από αυτό που του στέλνει ο γέρος πατέρας του από την Αφρική. Το ήπιε μονορούφι. Ο προβληματισμός ήταν ζωγραφισμένος στο πρόσωπό του. Δεν μπορούσε να καταλάβει πως γίνεται, μετά από 20 χρόνια προσφοράς στην ελληνική κοινωνία, οι Έλληνες να αποδεικνύονται τόσο αγνώμονες. Τόσες πλούσιες χήρες βοήθησε να μιλήσουν με τον μακαρίτη, τόσα ματζούνια παρασκεύασε που έκαναν άγνωστους ανθρώπους να ερωτευτούν μεταξύ τους και σε τόσους ανθρώπους είπε την μοίρα τους κοιτάζοντας μόνο τα ντουμάνια από καμένες δάφνες ή τα κατακάθια του καφέ. Και ποιο ήταν το ευχαριστώ; Να φτάσει στο σημείο να παρακαλάει για δουλειά. Αμέτρητες σκέψεις βασάνιζαν το μυαλό του. Τι λαός είναι αυτός που ξεχνάει όσους τον βοηθούν; Αν δεν αγαπούσε τόσο την Ελλάδα και την Θεσσαλονίκη, θα γύριζε πίσω στο χωριό του. Και τότε πήρε την απόφαση για μια τελευταία προσπάθεια. Και αυτή την προσπάθεια θα την έκανε από την mainstream οδό…

Οι αποδείξεις

Το Leontios.com παρουσιάζει κατ’ αποκλειστικότητα το διαφημιστικό φυλλάδιο του Αμπέμπε που θα έπρεπε να διδάσκεται σε κάθε σχολή Εμπορίας και Διαφήμισης της Ελλάδας και την αλλοδαπής που σέβεται τον εαυτό της. Για ευνόητους λόγους έχω καλύψει το όνομα του πνευματιστή για να μην νομίζουν κάποιοι ότι τα παίρνουμε από τη διαφήμιση. Πάμε στην ανάλυση…

Το κείμενο αρχίζει -σωστά- με την αναφορά στην πολυετή πείρα του λειτουργού. Τα 20 χρόνια εμπειρίας τού δίνουν το συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των αρχάριων συναδέλφων του. Τι να πει ο ψάρακας αν χρειαστεί να καλέσει και να μιλήσει με το πνεύμα του Σωκράτη; Τίποτα. Ούτε καν θα το βρει. Ενώ αυτός με την μεγάλη ατζέντα μπορεί να μιλήσει με τις ψυχές ανθρώπων που πέθαναν πριν από πολλούς αιώνες.

Δεύτερον. Ο πνευματιστής είναι τόσο καλός στη δουλειά του που μπορεί να λύσει κάθε πρόβλημα ταχύτερα και καλύτερα από κάθε άλλον. Αυτό, πιθανότατα, έχει να κάνει με τα κονέ του στο χώρο του αοράτου. Το ύφος του, βεβαίως, είναι αντιδεοντολογικό και ενδέχεται να τον καλέσει σε απολογία ο Σ.Π.Π. (Σύλλογος Πτυχιούχων Πνευματιστών) αλλά ο Αμπέμπε δεν μασάει. Είναι τόσο σίγουρος για τις δυνατότητές του που μπορεί να αντεπεξέλθει σε κάθε πρόκληση. Προσθέστε ακόμη έναν πόντο στα υπέρ του.

Στη συνέχεια λέει ότι μπορεί να κάνει ερωτευμένους καλύτερα από πριν. Καταστρατηγείται το συντακτικό αλλά το πιάσαμε το νόημα.

Μπορεί να κάνει αγνώστους ανθρώπους να ερωτευτούν. Οκ. Αρκεί μην βρίσκεται ο ένας στην Ανατολή και άλλος στη Δύση γιατί θα ταλαιπωρηθούν άδικα. Οι σχέσεις εξ’ αποστάσεως δεν πετυχαίνουν.

Δίνει πανίσχυρα φυλακτά για προστασία (από μάτι, σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, χολέρα κτλ). Επίσης, οκ.

Και επειδή οι γνώσεις του πνευματιστή στο μάρκετινγκ είναι σε δυσθεώρητα επίπεδα, κράτησε για το τέλος το καλύτερο: «Λύνω σημαντικές δικαστικές υποθέσεις σεξουαλικού περιεχομένου». Πόσο μαλάκες μπορεί να αισθάνονται οι ψυχοπαθείς βιαστές και οι παιδεραστές που πήγαν και έδωσαν τα χρήματά τους σε δικηγόρους για να καταλήξουν στη φυλακή; Δεν ξέρω με ποιον τρόπο μπορεί να επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα αλλά αν εκβιάζει εισαγγελείς και δικαστές, δεν θέλω να το ξέρω.

Και το κερασάκι στην τούρτα: Υπόσχεται αποτελέσματα σε 7 ημέρες. Χωρίς να κολλάει στη γραφειοκρατία και άλλα παρόμοια προβλήματα. Τα ακούτε οι υπόλοιποι;

Βέβαια, επειδή ο άνθρωπος είναι πνευματιστής και όχι καθηγητής στο Harvard, η μετάφραση του κειμένου του στα αγγλικά είναι για το ανάθεμα. Μάλλον δούλεψε το «google translate». Επίσης, γιατί στο κομμάτι των αγγλικών δεν έχει μεταφραστεί και η διεύθυνση;

Επιμύθιο

Η απελπισία, ο πόνος και η αμάθεια μπορεί να οδηγήσει αρκετούς ανθρώπους στο να αναζητήσουν ανακούφιση στους τσαρλατάνους. Το γεγονός όμως ότι υπάρχουν ακόμη λαμόγια που δραστηριοποιούνται σε τέτοιους τομείς, αποδεικνύει ότι υπάρχουν ακόμη αφελείς που ζουν στον μεσαίωνα, που νομίζουν ότι η ζωή τους ορίζεται από την κίνηση των πλανητών και δεν έχουν ακούσει ότι μία ανθρώπινη κατασκευή κόβει βόλτες στον Άρη. Και όλα αυτά στο έτος 2012. Και όλα αυτά σε έναν λαό που έβαλε τις βάσεις από την ιατρική και την φιλοσοφία μέχρι θέατρο και τη μουσική…

Υ.Γ. Και τώρα σταματάω γιατί ο Αμπέμπε έχει το γραφείο του κοντά στην εργασία μου. Μπορεί να μην στείλει πνεύματα για να με στοιχειώσουν αλλά δεν αποκλείεται να μαζέψει τίποτα καρντάσια από την Αφρική και να με σαπακιάσουν στο ξύλο…

Τα κεφάλια μέσα…

Πέρασαν δύο μήνες (και βάλε) από την τελευταία μου ανάρτηση και θα περνούσαν ακόμη περισσότεροι αν δεν έπαιρνα τη γενναία απόφαση να στρώσω τον -σμιλεμένο με ατελείωτες ώρες γυμναστικής- πισινό μου και να γράψω. Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: πώς να γράψεις όταν το μυαλό σου τρέχει ακόμη σε παραλίες, θάλασσες, ξαπλώστρες, φρέντο εσπρέσο ή μπίρες (ανάλογα με την ώρα) και μαγαλοκυρίες ιταλίδες τουρίστριες με βραζιλιάνικο ταμπεραμέντο που το κορμί τους αποτελείται από σάρκα, οστά και σιλικόνη; Παραθέτω την Evita Pozzi ως το καταλληλότερο παράδειγμα…

Η Εβίτα στην ακροθαλασσιά

Πώς μπορείς να ξεπεράσεις τα παραπάνω; Μα, με εργασιοθεραπεία. Παίρνεις το μυαλό σου από τις ξαπλώστρες και τις κάθε λογής Εβίτες και ρίχνεσαι στη δουλειά. Βαφτήκαμε με φούμο, ξεχυθήκαμε καταδρομικά στη Θεσσαλονίκη και αρχίσαμε να «μασάμε» πληκτρολόγια. Το αποτέλεσμα είναι το τεύχος που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή με την «Μακεδονία». Και έχουμε θέματα για τα παρακάτω (και όχι μόνο): το Reworks 2012, τον απόλυτο οδηγό επιβίωσης για νέους φοιτητές που πρέπει να διαβάσουν (για διαφορετικούς λόγους) οι φοιτητές, οι γονείς τους και οι «απ’ έξω», το νέο πρόσωπο που ελπίζουμε να αποκτήσει σύντομα η οδός Αγίας Σοφίας, το εκπληκτικό Χαμζά Μπέη τζαμί (που είναι γνωστό στους Θεσσαλονικείς ως «Αλκαζάρ» αλλά οι περισσότεροι δεν έχουν ιδέα για την ιστορία και την ομορφιά του) και, για να ιντριγκάρω το γυναικείο κοινό μου, ιδρωμένους άντρες που παίζουν με τα σίδερα. Κυριολεκτικά.

Επιλογές 715

«One more thing…» που θα έλεγε και ο Steve Jobs… Όσοι επισκεφτείτε το περίπτερο της «Μακεδονίας» στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, θα έχετε την ευκαιρία να δείτε (και να αγγίξετε), πριν από όλους τους άλλους, αυτό που έχουμε στα σκαριά. Οι υπόλοιποι θα το μάθετε σε λίγες μέρες. Stay tuned. Επιστρέφουμε δριμύτεροι…

Το φάντασμα της Αρετσούς

Η φωτογραφία είναι από το στοιχειωμένο σπίτι στην Αρετσού.
Το φάντασμα είναι μούφα...

Τελικά τίποτα δεν λειτουργεί σωστά σε αυτή τη χώρα. Ούτε ο υλικός κόσμος, ούτε ο κόσμος του αοράτου. Δεν γίνεται να δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό, να ξυπνάμε μέσα στη νύχτα και να τρέχουμε σε στοιχειωμένα σπίτια και πλατείες για να κάνουμε ένα θέμα για τους αστικούς μύθους της Θεσσαλονίκης και να μην μπορούμε να βρούμε ένα φάντασμα ή ένα πνεύμα για να μιλήσουμε μαζί του ή, έστω, να το φωτογραφίσουμε. Ούτε ένα…

Ίσως να είμαι υπερβολικός. Ίσως τα φαντάσματα της Θεσσαλονίκης να θέλουν να διατηρούν χαμηλούς τόνους, να μην επιθυμούν την δημοσιότητα και να αρκούνται στο να τρομάζουν τους περίοικους (όπως, κακή ώρα, συμβαίνει με το στοιχειωμένο σπίτι στην Αρετσού). Μη μάθω όμως από τους γείτονες τους ότι τα φαντάσματα παραπονιούνται επειδή η Νέσι, στη λίμνη του Λοχ Νες ή κάτι πνεύματα σε κάστρο της Γλασκόβης προσελκύουν περισσότερους τουρίστες απ’ ότι αυτά. Μην τα περιμένουμε όλα από τον ΕΟΤ.

Δεν αποκλείω πάντως το ενδεχόμενο να μην έχει επηρεάσει τον κόσμο του παραφυσικού η οικονομική κρίση και τα πνεύματα να μην βρίσκονταν στο σπίτι τους επειδή, πολύ απλά, στοιχειώνουν κάποια εξοχική κατοικία. Ίσως έτσι να δικαιολογείται το γεγονός ότι σε ένα αρχοντικό στον Βόλο ακούγονται φωνές μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες. Και πήγαμε εμείς να κάνουμε θέμα για τα πνεύματα καλοκαιριάτικα… Αθάνατη Ελλάδα! Ωραία μέχρι και στα φαντάσματά σου.

Το μόνο πράγμα που θα με στεναχωρούσε είναι να μην συμβαίνει τίποτα από τα παραπάνω και τα φαντάσματα να μην εμφανίστηκαν επειδή απλώς δεν με γουστάρουν. Αν δεν με θέλουν μία φορά, δεν τα θέλω εκατό. Και περνώ στα υπόλοιπα θέματα που θα διαβάσετε στις «Επιλογές» της Κυριακής. Αναφέρω ενδεικτικά τα 34 χρόνια από τον μεγάλο σεισμό του 1978, τον τορπιλισμό του γαλλικού ατμόπλοιου Marquette από γερμανικό υποβρύχιο τον Οκτώβριο του 1915 στα ανοιχτά του Θερμαϊκού, τα μυστικά των εμπορικών στοών της Θεσσαλονίκης, την βάση δεδομένων που συγκεντρώνει 1.022 μαρτυρίες από 853 Έλληνες Εβραίους που επέζησαν του Ολοκαυτώματος και πολλά άλλα.

Ο καλός Κριστιάν(ος)

Ο Κριστιάν Καραμπέ είναι πολύ καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα εγώ αν γνώριζα ότι ο τύπος στον οποίο προσπαθώ να μάθω γκολφ, πέρασε σαράντα λεπτά κλεισμένος με την γυναίκα μου στην κρεβατοκάμαρα μιας σουίτας ξενοδοχείου με την εντολή να μην τους ενοχλήσει κανείς. Και συν τοις άλλοις, η γυναίκα μου να λέγεται Αντριάνα Σκλεναρίκοβα και να αποτελεί την φαντασίωση ολόκληρου του αντρικού πληθυσμού (εξαιρείται ο φίλος μου ο Γιώργος που δηλώνει υπεράνω). Ωραία… Και αφού κατάφερα να κερδίσω τις εντυπώσεις, μπορώ να ομολογήσω ότι η συνάντηση μας δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μία συνέντευξη για τις «Επιλογές» (για την οποία με μίσησαν φίλοι και γνωστοί) και ότι η σωματική μου επαφή με την Αντριάνα περιορίστηκε σε μια χειραψία.

Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι το χέρι με το οποίο άγγιξα την Σλοβάκα καλλονή (και δεν έπλυνα για μία εβδομάδα) ήταν το χέρι με το οποίο, μάταια, προσπαθούσα να πιάσω το μπαστούνι του γκολφ. Παρότι δεν ήταν η πρώτη φορά που ασχολήθηκα με το ευγενές άθλημα (μπορείτε να διαβάσετε την περσινή μου εμπειρία, εδώ) εξακολουθώ να πιστεύω ότι πρόκειται για το δυσκολότερο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου. Ο Κριστιάν Καρεμπέ μαζί με τον Τάκη Γκώνια (που πλέον είναι επαγγελματίας παίκτης του γκολφ) και άλλους δύο γκολφέρ, απάρτιζαν μία από τις ομάδες που έλαβαν μέρος στο «7ο Aegean Pro Am» που διεξήχθη στα courses του Aphrodite Hills στην Κύπρο από τις 30 Μαΐου έως τις 2 Ιουνίου, διοργάνωση που κλήθηκα να παρακολουθήσω. Για την διοργάνωση, θα αρκεστώ να πω ότι ήταν εξαιρετική. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για τις ικανότητές μου στο γκολφ.

Η ιστορία είναι λίγο πολύ, γνωστή από πέρσι. Λίγο προτού αρχίσω να βγάζω αφρούς από το στόμα και αρχίσω να κυνηγώ με το μπαστούνι όλους εκείνους που με περισσή άνεση χτυπούσαν το ένα μπαλάκι μετά το άλλο, ένας γνώριμος τύπος από το ποδοσφαιρικό παρελθόν μου, ήρθε για να βοηθήσει: ο Κριστιάν Καρεμπέ. Για να μην πολυλογώ, δεν πίστευα ότι ένας άνθρωπος που πήγε να προπονηθεί με στόχο να κατακτήσει την πρωτιά στο τουρνουά, θα είχε την όρεξη και την υπομονή να καθίσει για μισή ώρα με κάποιον που δεν μπορεί να πιάσει ούτε το μπαστούνι και να τον μεταμορφώσει σε δεινό παίκτη (για τα δικά μου δεδομένα). Και όμως… Κάθισε δίπλα μου και άρχισε να μου εξηγεί, αρχικά στην θεωρία και έπειτα στην πράξη, την στάση του σώματος, τον τρόπο με τον οποίο κρατάς το μπαστούνι και χτυπάς την μπάλα και την κίνηση του σώματος μετά το χτύπημα. Ούτε απογοητεύτηκε με την ασχετοσύνη μου. Έστηνε και ξαναέστηνε την μπάλα, διόρθωνε τις κινήσεις, ανέβαζε την ψυχολογία και μου αποκάλυψε το μυστικό της επιτυχίας: «ακόμη και αν βλέπεις ότι δεν τα καταφέρνεις, μην τα βάζεις κάτω, συνέχισε να προσπαθείς…».

Αν το χορτάρι μπορούσε να μιλήσει, όσο ευγενικό και να ήταν, είμαι σίγουρος ότι θα με έβριζε για τα απανωτά χτυπήματα που δεχόταν. Και κάποια στιγμή, στο ημίωρο, ήρθε το μαγικό χτύπημα. Η μπάλα έφυγε με δύναμη και ύψος. Το χορτάρι σίγουρα θα απόρησε. Και μετά ήρθε και άλλο χτύπημα. Και άλλο… Ένιωσα να πετάω από ικανοποίηση. Ο Καρεμπέ είδε τους καρπούς του να αποδίδουν. Χαμογέλασε και στάθηκε δίπλα μου για να παίξει και αυτός. Λίγο παραπέρα ο Γκώνιας έδειχνε στον Τζόρτζεβιτς πώς να κρατήσει το μπαστούνι. Με το πρώτο χτύπημα της ζωής του, έστειλε την μπάλα στα 150 μέτρα. Το ίδιο και με το δεύτερο και το τρίτο… Οι παλιοί συμπαίκτες του, κοιτούσαν ο ένας τον άλλον με απορία. Ο τσαμπουκάς μου έσπασε και πάλι. Έστησα την μπάλα και συνέχισα να καμαρώνω για τα χτυπήματα των 80 μέτρων…

Επιχείρηση λίφτινγκ

Αφού τρυπώσαμε πριν από δύο μήνες στα εργοτάξια του μετρό, κατεβήκαμε στο κέντρο της γης (εντάξει, υπερβάλω λιγάκι), και βολτάραμε στην σήραγγα του μετροπόντικα όπου θα κινούνται σε λίγα (ελπίζουμε) χρόνια οι συρμοί, είπαμε να τρυπώσουμε (χωρίς τσιλιαδόρους, κουκούλες κτλ.) και στα εργοτάξια για την ανάπλαση των πάρκων της Νέας Παραλίας. Περπατήσαμε, φωτογραφίσαμε, μιλήσαμε με τους ανθρώπους που έχουν επιφορτιστεί με το λίφτινγκ, πήραμε χρώμα από τον ήλιο που έκαιγε και τη σκόνη που σήκωναν τα φορτηγά που πηγαινοέρχονταν και γράψαμε τις εντυπώσεις μας στο τεύχος των «Επιλογών» που κυκλοφορεί μαζί με την «Μακεδονία» την Κυριακή 27 Μαΐου.

Διαβάστε επίσης τους λόγους για τους οποίους ο αρχιτέκτονας Θωμάς Δοξιάδης προτείνει να ξηλωθεί η άσφαλτος από τις κεντρικές αρτηρίες της Θεσσαλονίκης (και δεν θα σας αποκαλύψω περισσότερα εδώ) σε συνέντευξη που παραχώρησε στη Μαρία Τερζούδη. Στις σελίδες του περιοδικού θα λύσετε κάθε απορία που έχετε για το πράσινο και τα βιολογικά προϊόντα και θα μάθετε πώς μπορεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα το σκανδιναβικό μοντέλο για την αειφόρο ανάπτυξη.

Άφησα για το τέλος το θέμα που ετοιμάσαμε για την κυρία που κοσμεί το εξώφυλλο των «Επιλογών». Όχι, δεν έχει να κάνει με την θεϊκή ομορφιά της Αντζελίνας Τζολί, ούτε για το δώρο που έκανε η ηθοποιός στον Μπραντ Πιτ, τους αρραβώνες του ζευγαριού, το μονόπετρο ή τις ταινίες που έχει στα σκαριά. Έχει να κάνει το ανθρωπιστικό και περιβαλλοντικό έργο που επιτελεί –σχεδόν- χωρίς να το καταλαβαίνει κανείς. Και, πιστέψτε με, για γυναίκα που είναι μόλις τριανταεπτά ετών είναι κάτι περισσότερο από σημαντικό.

Υ.Γ. Επειδή δεν έχω φτάσει ακόμη στο σημείο να αναφέρομαι στον εαυτό μου στον πληθυντικό, να διευκρινίσω ότι ο έτερος επισκέπτης (στο μετρό και τα πάρκα) είναι ο πιστός μου φωτογράφος Σάκης Γιούμπασης του οποίου είναι και οι φωτογραφίες που απολαμβάνετε.

Προσοχή! Ο Captain δαγκώνει

Δεν είχα σκοπώ να γράψω κάτι για τους «Avengers». Η ταινία ήταν τόσο αδιάφορη που την ξέχασα πέντε λεπτά μετά την έξοδό μου από την αίθουσα. Είμαι πεπεισμένος ότι θα την ξεχνούσα νωρίτερα αν δεν υπήρχαν αναρτημένες σε κάθε γωνιά του σινεμά (και του καταστήματος με τα παιχνίδια) αφίσες με τους ήρωες. Άσε που οι οθόνες πρόβαλαν συνεχώς αποσπάσματα με τον Hulk να δέρνει τους κακούς και τον Iron Man να λέει εξυπνάδες στον Loki. Και να σκεφτείτε ότι όλα αυτά τα γράφει ένας comic book geek.

Όταν ενημερώθηκα ότι οι «Εκδικητές» έκαναν το καλύτερο άνοιγμα ταινίας όλων των εποχών στις ΗΠΑ, κόντεψα να σκάσω. Δεν μπορεί να έχεις ένα σενάριο τόσο τρύπιο όσο των «Avengers» (ήθελα να κάνω έναν παραλληλισμό αλλά αυτολογοκρίθηκα) και να έχεις καταφέρει να οδηγήσεις στην αίθουσα, κυριολεκτικά τους πάντες. Θα πεις: «Εντάξει… είχε ωραία εφέ». Ναι, είχε. Τίποτα όμως τόσο εντυπωσιακό που να μην το έχουμε ξαναδεί. Γνωρίζω ανθρώπους με τους οποίους μπορώ να κάνω αριστουργήματα με μηδενικό κόστος και με σενάριο πιο δεμένο και αληθοφανές από των «Εκδικητών». Και έχω κάτι στο νου μου. Τα ακούει ο Μολυβιάτης; Τι μας δίδαξε, λοιπόν, η εμπειρία των «Avengers»; Ότι με πέντε τσακαλάκια στο τμήμα μάρκετινγκ μπορείς να καταφέρεις τα πάντα.

Επειδή όμως το κοινό δεν είναι τόσο χαζό και δεν θέλω να δω τους παραγωγούς να ζητιανεύουν στον δρόμο και τον Captain America να αναγκάζεται να δουλέψει ως σεκιουριτάς σε πολυκατάστημα και να του κάνει μαγκιές ο κάθε τυχάρπαστος πελάτης (φιλοξενώ και αποκλειστική φωτογραφία από το μέλλον) καλά θα κάνουν οι παραγωγοί να επιλέξουν με σωφροσύνη το σενάριο της συνέχειας. Μια της αρπαχτής, δυο της αρπαχτής… Στην τρίτη καίγεσαι (αυτό δεν σημαίνει ότι τους παίρνει να κάνουν ένα κακό sequel). Έχω την αίσθηση ότι ακόμη και το ενδεχόμενο να δούμε τον Captain σε ρόλο σεκιουριτά θα είναι καλύτερο από αυτό που μπορεί να έχουν στα σκαριά. Και ας έβγαλαν διακόσια εκατομμύρια δολάρια μέσα σε ένα σαββατοκύριακο...

Το κτίριο της οδού Κεραμοποιείου

Στο κλιμακοστάσιο της βίλας Καπαντζή

Ο περισσότερος κόσμος αποκαλεί το διατηρητέο αρχοντικό που βρίσκεται στον αριθμό 105 της Βασιλίσσης Όλγας ως το κτίριο του Ερυθρού Σταυρού, του ΝΑΤΟ, της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας ή του Οργανισμού Ρυθμιστικού. Παρότι ο σημερινός ιδιοκτήτης του δεν είναι κανένας από τους παραπάνω, η ονομασία δεν είναι λανθασμένη αφού στο υπέροχο κτίσμα, στον έναν (και βάλε) αιώνα της ιστορίας του, φιλοξενήθηκαν όλες οι παραπάνω υπηρεσίες και οργανισμοί. Μέχρι και το αρχηγείο της Γκεστάπο βρήκε στέγη σε αυτό τα χρόνια της κατοχής.

Για εμένα, δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω. Είναι το κτίριο από το οποίο μαζεύαμε την μπάλα όταν παίζαμε ποδόσφαιρο, στα διαλείμματα των μαθημάτων στο 89ο δημοτικό σχολείο που βρίσκεται απέναντι (για την σχέση που είχαμε με την θέση του τερματοφύλακα, σας μίλησα πέρσι, το Πάσχα. Φρεσκάρετε τη μνήμη σας εδώ). Όσο ταλέντο και αν κρύβαμε ως πιτσιρικάδες, οι κακές σέντρες ήταν πάντα μέσα στο παιχνίδι. Ευτυχώς, οι άνθρωποι του σταθμού πρώτων βοηθειών του Ερυθρού Σταυρού που στεγαζόταν εκεί, μας την επέστρεφαν για να μην μας παρασύρει κανένα αυτοκίνητο την ώρα που θα περνούσαμε αλαφιασμένα την Βασιλίσσης Όλγας.

Οι «Επιλογές», στο πλαίσιο του αφιερώματος στο deco και το design, επισκέφτηκαν το κτίριο που σχεδίασε ο Πιέρο Αριγκόνι για να γίνει η οικία της οικογένειας Καπαντζή και σας ξεναγούν σε ένα από τα ομορφότερα κτίρια μιας Θεσσαλονίκης που έχει από καιρό χαθεί. Η ξενάγηση, όμως, στην παλιά Θεσσαλονίκη δεν σταματά εδώ. Το κτίριο του «Ολύμπιον», το γνωρίζετε όλοι. Το ερώτημα είναι: πόσο καλά; Στο τεύχος Μαΐου (κυκλοφορεί στις 29 Απριλίου), θα μάθετε όλα τα μυστικά του. Η βόλτα μας στην πόλη συνεχίζεται στα σπίτια έξι γνωστών Θεσσαλονικέων. Μας υποδέχονται και μας εξηγούν την σχέση τους με αυτά. Άφησα για το τέλος το θέμα του εξωφύλλου. Ο αρχιτέκτονας Γιώργης Λαμπαθάκης (δεν χρειάζονται συστάσεις για τις κυρίες) μιλάει για την δουλειά του και την τηλεοπτική εκπομπή που παρουσιάζει.

Από το τεύχος 712, οι «Επιλογές» έχουν νέα εμφάνιση, νέες στήλες, νέα φιλοσοφία και πάει λέγοντας. Θα μπορούσα να σας απαριθμήσω τις αλλαγές αλλά θα χρειαζόμουν αρκετό χρόνο. Σας αφήσω να τις ανακαλύψετε μόνοι σας…

Τὸ πεπρωμένον φυγεῖν ἀδύνατον

Πόσο ανέμελες (και άσκοπες) ήταν οι συζητήσεις γονέων και συγγενών όταν προσπαθούσαν να καταλήξουν στην επαγγελματική πορεία που θα έπρεπε να ακολουθήσει ο πιτσιρικάς Λεόντιος. Η μητέρα μου ήθελε να γίνω δικηγόρος. «Το παιδί έχει λέγειν», έλεγε. «Θα μιλάει και θα μαγεύει τον κόσμο στα δικαστήρια». Ο πατέρας μου αντιδρούσε: «Όχι, το παιδί θα γίνει γιατρός. Ξέρεις τι κύρος θα έχει όταν τον βλέπουν με την ιατρική του ρόμπα; Θα ρίχνει και τις νόστιμες νοσηλεύτριες». «Ξέρεις πόσοι γιατροί και δικηγόροι υπάρχουν; Δεν θα έχει δουλειά. Πρέπει να γίνει πολιτικός μηχανικός...» επέμενε η θεία μου. Τον θείο δεν τον αναφέρω. Ήθελε να γίνω πολιτικός. Ο Θεός με φύλαξε. Σήμερα δεν θα μπορούσα να περπατήσω ανέμελος στον δρόμο. Κι εμένα; Ποιος με ρωτούσε εμένα; Εγώ, που δεν είχα και μεγάλη όρεξη για διάβασμα, ήθελα να γίνω εφοπλιστής, να έχω τα καράβια μου να πηγαινοέρχονται στον Ειρηνικό και τον Ατλαντικό ωκεανό, τους ναύτες να θαλασσοπνίγονται και εγώ να «χαλαρώνω» με μοντέλα στο ιστιοφόρο μου κάπου στην Καραϊβική. Σήμερα διαπιστώνω ότι τα παιδικά μου όνειρα ήταν εξαιρετικά φιλόδοξα και ο τρόπος σκέψης μου υπερβολικά προοδευτικός για το νεαρό της ηλικίας μου.

Fast forward στο παρόν. Τα χρόνια πέρασαν και δεν έγινα ούτε δικηγόρος, ούτε γιατρός, ούτε πολιτικός μηχανικός και, δυστυχώς, ούτε εφοπλιστής. Πάντως, το ήμισυ της επιθυμίας του πατέρα μου -οι «νόστιμες νοσηλεύτριες»- ικανοποιήθηκε. Περασμένες μου αγάπες, του καιρού χαλάσματα. Το θέμα μας, όμως, δεν είναι ο Χιώτης και η Λίντα. Πρόσφατα έφτασα όσο πιο κοντά μπορούσα στην ιδιότητα του πολιτικού μηχανικού. Η αναμνηστική φωτογραφία από τον υπό κατασκευή σταθμό «Πανεπιστήμιο» του μετρό είναι αφιερωμένη στη θεία μου. Το θέμα «Μετρό Θεσσαλονίκης: Μια ολόκληρη ‘πόλη’ κάτω από τα πόδια μας» που θα βρείτε -μεταξύ άλλων- στις «Επιλογές» Απριλίου (κυκλοφορούν εκτάκτως το Σάββατο) είναι αφιερωμένο σε όλους όσοι περιμένουν εναγωνίως να λειτουργήσει το μεγαλύτερο έργο που έγινε στην πόλη κατά τη διάρκεια του ελεύθερου βίου της. Στο σημείο αυτό πρέπει να ευχαριστήσω τους ανθρώπους της εταιρείας «Αττικό Μετρό». Η εμπειρία της ξενάγησης ήταν μοναδική!

Υ.Γ. Νομίζω ότι κάποια στιγμή πρέπει να γράψω ένα άρθρο για τις διακοπές των εφοπλιστών με μοντέλα σε ιστιοφόρα στην Καραϊβική. Υπάρχει κάποιος που θέλει να με ξεναγήσει;

Ο άγιος Πακέτιος

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει κάποιος άγιος που να θεωρείται προστάτης των ντελιβεράδων αλλά -αν κρίνω από την υγεία των πακετάδων της γειτονιάς μου- όποιος και να είναι, κάνει εξαιρετική δουλειά. Μόνο μεταφυσικά μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι μερικοί τρελοί που καβαλούν παπάκι χωρίς κράνος, γκαζώνουν σε μονόδρομους και διασχίζουν κάθετα τα στενά χωρίς να ελαττώνουν ταχύτητα για να ελέγξουν μήπως πεταχτεί κάποιο άλλο όχημα, εξακολουθούν να είναι αρτιμελείς. Ευελπιστώ να συνεχίσει να εκτελεί ο άγιος τα καθήκοντά του, όχι μόνο για να παραμείνουν υγιή τα παιδιά αλλά και γιατί το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να δεσμεύσουν θέσεις παρκαρίσματος για να αναγείρουν το μνημείο «Πεσόντων πακετάδων».

Ως δημοσιογράφος -επειδή πρέπει να ερευνώ κάθε εκδοχή- δεν μπορώ να αποκλείσω την πιθανότητα οι ντελιβεράδες της Ανάληψης να ταξιδεύουν στο χωροχρόνο και, κατά συνέπεια, να γνωρίζουν εκ των προτέρων τι θα συναντήσουν, πού θα το συναντήσουν και πώς θα το αποφύγουν κατά τη διάρκεια της βάρδιας τους. Η πιθανότητα να συμβαίνει το παραπάνω είναι απειροελάχιστη αλλά όφειλα να την καταγράψω.

Και τώρα ας δούμε τα πράγματα με ρεαλιστική ματιά, απαλλαγμένη από θρησκευτικά στοιχεία και τις επιρροές που έχω από τα κείμενα του Ισαάκ Ασίμοφ. Μετά από ώριμη σκέψη, μπορώ να πω μετά βεβαιότητας ότι οι ντελιβεράδες της γειτονιάς μου είναι απλώς κωλόφαρδοι. Με την αγνή έννοια του όρου...

Αγαπητέ πακετά: ακόμη και αν είσαι νέος, το αίμα σου βράζει και θεωρείς ότι όλος ο κόσμος είναι δικός σου, πρέπει να μάθεις ότι στη δουλειά σου δεν ισχύει η ρήση: «Ο τολμών νικά». Και ξέρεις γιατί; Γιατί: α) δεν είσαι καταδρομέας και β) όσο τολμηρός και αν είσαι, σε ενδεχόμενη σύγκρουση της φτιαγμένης πάπιας σου με αυτοκίνητο, αυτή θα γίνει σμπαράλια και εσύ χαλκομανία. Δεν αξίζει για τρία ευρώ την ώρα (και χωρίς ένσημα) να ταλαιπωρείς τα παιδιά του ΕΚΑΒ. Και επειδή δεν είναι ανδραγάθημα να ρισκάρεις τη ζωή σου για να φάει πέντε λεπτά νωρίτερα κάποιος πρήχτης που κάνει συνέχεια παράπονα για το γύρο, κόψε τις μαλακίες και κοίτα να κάνεις τη δουλειά σου όσο πιο προσεκτικά μπορείς. Το βραβείο καλύτερου πακετά δεν έχει θεσπιστεί ακόμη.

Και μετά τις νουθεσίες περνώ εκεί που ήθελα να καταλήξω εξαρχής: Δηλώνω υπεύθυνα ότι δεν με πειράζει να καθυστερεί η πίτσα ή τα πιτόγυρα μου τόσο χρόνο όσο χρειάζεται για να τηρεί ο πακετάς τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Με λίγα λόγια δεν με πειράζει να καθυστερήσει η παραγγελία μου κατά τρία λεπτά. Το φιλοδώρημα θα είναι το ίδιο… Επίσης, δηλώνω υπεύθυνα ότι αν ξαναβρεθεί μπροστά μου πακετάς, οδηγώντας ανάποδα στον μονόδρομο και μου πουλήσει μαγκιά, θα τον πατήσω. Και δεν θα τον σώσει ούτε ο άγιος Πακέτιος. Το ξεκαθαρίσαμε;

Διογένης Δασκάλου Vs Αντριάνας Λίμα

Δεν μου αρέσει να ευλογώ τα γένια μου -όχι επειδή υιοθέτησα το look «αξυρισιά δύο-τριών ημερών» και συνεπώς δεν έχω γένια- αλλά ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να γίνει καλύτερο το θέμα «Βόλτα στην αγορά με τον Διογένη Δασκάλου» που φιλοξενούμε στις «Επιλογές» της Κυριακής, θα ήταν αν είχε τίτλο «Βόλτα στην αγορά με την Αντριάνα Λίμα». Με εσώρουχα!

Η ιδέα ήταν ωραία αλλά κομματάκι δύσκολη να υλοποιηθεί. Για να περπατήσει η Αντριάνα στο Καπάνι και στη Μοδιάνο φορώντας μόνο εσώρουχα (άντε και το άρωμά της) και να βγει αλώβητη από τις ορέξεις καταστηματαρχών, πελατών, περαστικών και -φυσικά- του δημοσιογράφου που θα έκανε το θέμα, θα έπρεπε να κινητοποιηθούν δεκαπέντε διμοιρίες των ΜΑΤ. Όχι ότι θα είχαν πρόβλημα τα παιδιά αλλά το να βρεις διαθέσιμες κλούβες αυτό τον καιρό είναι κομματάκι δύσκολο. Το δεύτερο πρόβλημα θα ήταν το οικονομικό. Φαντάζομαι ότι παρά την στενή φιλία που με συνδέει με την Αντριάνα, ο ατζέντης της θα είχε την απαίτηση να της πληρώσουμε αεροπορικό εισιτήριο πρώτης θέσης, την σουίτα στο ξενοδοχείο (αυτό θα το γλιτώναμε αν έμενε σπίτι μου), το φαγητό στα καλύτερα εστιατόρια της πόλης (μια δυο φορές θα την κοροϊδεύαμε με greek musaka και σουβλάκι) και να της δώσουμε και ένα χαρτζιλίκι για τα έξοδα.

Το πιο μεγάλο πρόβλημα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν άλλο: σε αντίθεση με τον Διογένη που γνωρίζει την Θεσσαλονίκη και τους ανθρώπους της απ’ έξω και ανακατωτά, η Αντριάνα δεν έχει βιώματα από την πόλη και συνεπώς δεν θα είχε κάτι να μας πει. Άσε που είναι μάλλον απίθανο να γνωρίζει τι είναι η Καθαρά Δευτέρα, το χταποδάκι στα κάρβουνα, ο Γαβριήλ Πεντζίκης, τα «βρώμικα», η ρετσίνα, η νηστεία και η «νηστεία» του μνημονίου. Ο Διογένης ξέρει. Και ξέρει να τα λέει ωραία… Τελικό αποτέλεσμα από το Καπάνι: Διογένης - Αντριάνα, σημειώσατε 1.

Το τεύχος 710 των «Επιλογών» είναι αφιερωμένο στη γεύση. Και έχει τα πάντα: από αφιέρωμα στα Σαρακοστιανά, παρουσιάσεις καταστημάτων εστίασης, συνταγές για αρχάριους και σεφ, μαγειρικά κόλπα για αρχάριους (οι σεφ τα γνωρίζουν) και πολλά άλλα. Η σύνταξη του περιοδικού δεν φέρει καμία ευθύνη αν σας ανοίξει η όρεξη (αυτό είναι καλό) αλλά δεν μπορείτε να την κλείσετε λόγω οικονομικών δυσχερειών (αυτό είναι κακό).

Υ.Γ. Το τεύχος περιέχει «bonus» συνέντευξη του Διογένη για τις παραστάσεις του στο Club του «Μύλου» στις 25 και 26 Φεβρουαρίου.

Υ.Γ. 2 Ίσως μια υπερπαραγωγή «Με τον Διογένη και την Αντριάνα» να ήταν η καλύτερη. Άντε τώρα να πείσεις τον Διογένη να συμφωνήσει…

Hugo - Η μαγεία του σινεμά

Στην προηγούμενή μου ανάρτηση «έκραξα» την «Αόρατη απειλή». Όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο διαπιστώνω ότι έπραξα πολύ καλά. Δεν ξενέρωσα με το σενάριο (για αυτό είχα ξενερώσει πριν από μια δεκαετία) αλλά για την κάκιστη μετατροπή της ταινίας σε 3d. Με τα μέσα, τους μάγους των εφέ και τα χρήματα που είχε στη διάθεσή του ο Τζόρτζ Λούκας, περίμενα περισσότερα. Επειδή όμως θα αρχίσω πάλι να δαιμονίζομαι -και δεν το θέλω- περνώ κατ’ ευθείαν στο παρασύνθημα: εκτιμώ αφάνταστα τον Μάρτιν Σκορσέζε ως σκηνοθέτη. Ίσως όχι για όλες τις ταινίες του αλλά σίγουρα για το «Goodfellas», το «The departed» και μερικές ακόμη.


Μέχρι πριν από λίγες μέρες θεωρούσα –εσφαλμένα- ότι μία ταινία του Σκορσέζε πρέπει να περιλαμβάνει απαραιτήτως κάποια από τα ακόλουθα στοιχεία: Νέα Υόρκη, ιταλούς μετανάστες, μαφιόζους, σφαίρες, εκβιασμούς, μοιραίες γυναίκες, χρήματα και μεγάλες σεναριακές ανατροπές. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έμπαινε ποτέ στην διαδικασία να γυρίσει μια ταινία για όλη την οικογένεια που θα «παίζει» με τα συναισθήματα των θεατών (μικρών και μεγάλων), θα έχει πρωταγωνιστή έναν πιτσιρικά και σε β’ ρόλους τον Μπεν Κίνγκσλεϊ, τον Σάσα Μπάρον Κοέν (σε ρόλο κατάλληλο για να τον παρακολουθήσουν παιδιά), τον Κρίστοφερ Λι (σε ρόλο χωρίς μυτερούς κυνόδοντες) και τον Τζουντ Λο. Το τόλμησε και γεννήθηκε ο «Hugo». Όσοι είδαν την ταινία -συμπεριλαμβάνω τους κριτικούς κινηματογράφου- θα πρέπει να είναι πολύ χαρούμενοι για αυτό.


Για το σενάριο δεν θα γράψω τίποτα γιατί δεν θέλω να προβώ σε αποκαλύψεις. Θα αρκεστώ να γράψω ότι βασίστηκε σε μια άκρως επιτυχημένη συνταγή, το μπεστ σέλερ του Μπράιαν Σέλζνικ «The invention of Hugo Cabret». Τώρα, βέβαια, θα μου πεις: «Και τι μ’ αυτό. Δεν θα μπορούσε να το καταστρέψει;». Φυσικά και θα μπορούσε! Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι ακόμη και τα πιο καλά βιβλία μπορούν να γίνουν άθλιες ταινίες. Ευτυχώς, το μόνο που έκανε ο Σκορσέζε είναι να το απογειώσει. Ίσως, χάρη στην φαεινή του ιδέα να το γυρίσει σε 3d. Παρότι δεν είχε δουλέψει ποτέ του με τη συγκεκριμένη τεχνολογία και, γενικότερα με εφέ, διαστημόπλοια και φωτόσπαθα (τα ακούει ο μουσάτος με το επίθετο «Λούκας»;), κατάφερε να την αξιοποιήσει στο έπακρο. Να τα βλέπουν κάποιοι που προσπαθούν με την τεχνολογία να αναστήσουν ένα πεθαμένο σενάριο (αυτό πηγαίνει στους «Αθάνατους». Πατήστε εδώ για να φρεσκάρετε τη μνήμη σας). Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό και αξίζει να το παρακολουθήσουν οι πάντες. Εξαιρούνται αυτοί που την βρίσκουν αποκλειστικά με ταινίες που περιέχουν πιστολίδι, έντερα στα πατώματα, αιμοδιψή ζόμπι, κακούς εξωγήινους και εμπόρους ναρκωτικών (ναι, σε σένα αναφέρομαι Νίκο).


Δεν ξέρω πόσες από τις έντεκα υποψηφιότητες θα καταφέρει να μετατρέψει σε Όσκαρ ο «Ουγκό» -υπάρχουν μερικοί πολύ «δυνατοί» αντίπαλοι (καλή ώρα ο «Artist»)- είναι όμως σίγουρο ότι έχει καταφέρει να κατακτήσει το δυσκολότερο βραβείο απ’ όλα: την εκτίμηση του κοινού. Ακόμη και του παράξενου, στρυφνού δημοσιογράφου που υπογράφει το κείμενο που διαβάζετε…

Η ορατή απειλή

Τουρίστας στον πλανήτη Τατουίν

 Δεν ξέρω ποια δύναμη (σίγουρα όχι αυτή στην οποία πηγαίνει το μυαλό σας) με ώθησε να δω για δεύτερη φορά την ταινία “Star Wars – Η αόρατη απειλή”. Την πρώτη φορά, η απειλή ήταν πράγματι αόρατη. Είχαμε άγνοια κινδύνου. Όλοι οι φίλοι της αυθεντικής τριλογίας ελπίζαμε να δούμε κάτι ανάλογο με εκείνη. “Δεν μπορεί” λέγαμε… “Δεκαέξι ολόκληρα χρόνια προετοίμαζε την ταινία ο Λούκας, αριστούργημα θα είναι…”. Μόνο που αντί για αριστούργημα είδαμε μια άνευρη παιδική ταινία που σκοπό είχε να προσελκύσει στο franchise νέους θεατές και όχι να ικανοποιήσει αυτούς που είχαν τιμήσει με την παρουσία και τις δραχμούλες τους τις πρώτες ταινίες. Η “Αόρατη απειλή” αδικούσε τον εαυτό της. Θα μπορούσε να κάνει τους οπαδούς της σειράς να τρεμοπαίζουν τα φωτόσπαθά τους από ικανοποίηση. Το μόνο που κατάφερε, είναι να βάλει στο στόμα τους την λέξη “αρπαχτή”. Για το Θεό, Βίρνα, (όπως θα έλεγε και ο Γιάγκος Δράκος), ούτε τον εξαιρετικό χαρακτήρα του Νταρθ Μόουλ δεν μπόρεσε να αναπτύξει…

Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Γιατί λοιπόν πήγα να δω για δεύτερη φορά την “Απειλή” που ήταν πια ορατή; Ίσως γιατί ευελπιστούσα ότι η μετατροπή της ταινίας σε τρεις διαστάσεις, θα μπορούσε να την απογειώσει. Το μόνο που απογειώθηκε ήταν μερικές δεκάδες διαστημόπλοια και μια χούφτα pod racers. Τίποτα άλλο. Α! Και η τιμή στο εισιτήριο που ήταν δώδεκα ευρώ. Η μετατροπή της ταινίας ήταν κάκιστη, το 3d μπορούσες μόνο να το φανταστείς και το σενάριο ήταν ακόμη πιο άθλιο απ’ ότι το θυμόμουν. Παρότι ο χρόνος είχε επουλώσει τις πληγές μου, πήγα και τις ξαναέξυσα. Κακό του κεφαλιού μου.

Υ.Γ. Πιτσιρικάς, ήθελα να γίνω Τζεντάι. Να έχω το φωτόσπαθό μου και να πολεμάω τους κακούς. Από την στιγμή που η “Αόρατη απειλή” μάς έκανε γνωστό ότι όλοι οι Τζεντάι είχαν στα κύτταρά τους αυξημένο αριθμό μεσοχλωριδίων -κάτι μικροοργανισμούς που συμβιώνουν με τον άνθρωπο και του επιτρέπουν να επικοινωνεί με τη “Δύναμη”- δεν το θέλω. Θα αρκεστώ στα τριγλυκερίδιά μου. Συμβιώνουμε χρόνια…

Προσοχή! Spam

Αγαπητέ διάδοχε του θρόνου στο αφρικανικό βασίλειο που δεν γνωρίζω,
Σπάραξε η καρδιά μου διαβάζοντας το μέιλ που μου έστειλες και στο οποίο μου εξιστορείς το προσωπικό σου δράμα. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, το λογισμικό που χρησιμοποιεί το Gmail το θεώρησε ως spam. Μάλλον έκανε λάθος. Ίσως να μην μπορεί να κατανοήσει τις ζοφερές μέρες που περνάς στην πατρίδα σου. Δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι να είσαι ο τέταρτος στη σειρά διαδοχής του θρόνου και τα μεγαλύτερα αδέρφια σου να σε χλευάζουν. Καλά κάνεις και θέλεις να κλέψεις από τα ταμεία του κράτους 700.000.000 ευρώ, να τα βγάλεις από τη χώρα και να τα μοιραστείς μαζί μου, παρότι δεν με γνωρίζεις. Μόνο που όπως θα έμαθες από την έρευνα που έκανες, έχεις στείλει το μέιλ στην Ελλάδα. Η οικονομική κατάσταση εδώ δεν είναι καλή και δεν μου περισσεύουν τα 12.000 ευρώ που ζητά η τράπεζά σου ώστε να μου μεταβιβάσει τα χρήματα. Λυπάμαι. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα σου στείλω ούτε φωτοτυπία του διαβατηρίου μου, ούτε τον τραπεζικό μου λογαριασμό.

Επειδή όμως είμαι συγκλονισμένος απ' όσα περνάς, θα προσπαθήσω να σε βοηθήσω. Τι θα έλεγες να οργανώσεις ένα πραξικόπημα; Τα μόνα που χρειάζεσαι είναι η υποστήριξη του στρατού και μια ντουζίνα τανκς. Από την στιγμή που δεν θα χρειαστεί να βγάλεις τα χρήματα από την χώρα είναι εύκολη υπόθεση. Κανένας στρατηγός δεν θα αρνηθεί λίγο “λαδάκι”. Εναλλακτικά, μπορείς να βγάλεις τον πατέρα και τα αδέρφια σου από την μέση και να ανεβείς στο θρόνο. Η ιστορία μάς έχει διδάξει ότι τα “ατυχήματα” δεν κάνουν διακρίσεις. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να κάνεις υπομονή. Μην ξεκάνεις περισσότερα από δύο άτομα την χρονιά γιατί μπορεί να σε υποπτευθούν. Και αυτό δεν θα είναι καλό…

Κλείνοντας, θα ήθελα να σε παρακαλέσω να μεταφέρεις στους αντικαθεστωτικούς της χώρας σου που ζητούν χρήματα για να κάνουν επανάσταση, σε αυτούς που έχουν κερδίσει υπέρογκα ποσά στο λαχείο αλλά δεν μπορούν να τα εισπράξουν αν δεν πληρωθούν οι φόροι, στις φοιτήτριες-πριγκίπισσες που ζητούν δανεικά για να επιστρέψουν στην χώρα τους –ίσως να ξεχνώ κάποιες κατηγορίες συνανθρώπων μου που ζητούν χρήματα- ότι δεν υπάρχει ευρώ ή δραχμή (ποτέ δεν ξέρεις) ούτε για σάλιο.

Με φιλικούς χαιρετισμούς,
Λεόντιος

Υ.Γ. Μπορούν να σταματήσουν να μου στέλνουν οι spammers, μέιλ με χάπια που ανεβάζουν τη λίμπιντο; Αν αντιμετωπίσω πρόβλημα, θα τους ειδοποιήσω εγώ…