Κάθε Δευτέρα κλειστά

Ο εικονιζόμενος κύριος που κάνει φουρφούρι την παρτενέρ του, είναι χορευτής τάνγκο από την Αργεντινή. Τον φαντάζεσαι να σερβίρει σουτζουκάκια, παντσέτες και σουβλάκια σε συνοικιακή ταβέρνα; Όχι. Ούτε κι εκείνος. Δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε ο χορευτής διαθέτει το όραμα που έχει ιδιοκτήτης ταβέρνας στην Τούμπα. Ανοίγω παρένθεση. Για να χαρακτηριστεί κάποιος “ταβερνιάρης” χρειάζεται να πληρούνται δύο προϋποθέσεις: α) να διαθέτει ταβέρνα (ως χώρο) όπου θα ψήνει τα κρεατικά, β) αυτά που ψήνει να μπορούν να καταναλωθούν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο χώρος υπάρχει. Τα προϊόντα όμως δεν τρώγονται με τίποτα (και το γράφει κάποιος που έχει καταναλώσει τόνους σαβούρας σε καντίνες που δεν θα έτρωγε ούτε μελλοθάνατος). Δεν μου λέει τίποτα το γεγονός ότι η πατάτα σου είναι κομμένη στο χέρι και όχι προτηγανισμένη όταν μου την σερβίρεις λες και την έβγαλες μόλις από το ψυγείο. Γιατί μας κοροϊδεύεις ρε, φίλε; Αφού αυτά που μας σερβίρεις είναι μόνο για να τα δούμε. Άλλαξε την ταμπέλα σου και αντί να γράφει “ταβέρνα” ας λέει “έκθεση τροφίμων”. Αν θέλεις, βάλε κι ένα συμβολικό εισιτήριο για να μπαίνει μόνο ο αδαής τουρίστας και να θαυμάζει τα σουτζουκάκια και τα σουβλάκια σου. Και για να μην έχεις προβλήματα με το νόμο, πρόσθεσε κι ένα ταμπελάκι που λέει: “μην αγγίζετε τα εκθέματα” ώστε να μην γίνεις ρόμπα αν μπει κανείς στον πειρασμό να τα δοκιμάσει. Κλείνει η παρένθεση.

Ο εν λόγω ταβερνιάρης θέλοντας να δώσει αριστοκρατικό αέρα στο κατάστημά του, έντυσε τον ένα σερβιτόρο του σαν τον Χοακίν Κορτές: άσπρο -ξεκούμπωτο μέχρι τους άνω κοιλιακούς- πουκάμισο, μαύρο παντελόνι, πλατιά υφασμάτινη ζώνη (φαντάζομαι ότι θα έχει κάποια συγκεκριμένη ονομασία) και εντυπωσιακό παπούτσι αφήνοντας τον έτερο φοιτητή-σερβιτόρο στο έλεος της στιλιστικής του άγνοιας. Το πρόβλημα αρχίζει από την στιγμή που ο πρώτος σερβιτόρος δεν είναι ο Χοακίν Κορτές για να υποστηρίξει την ενδυμασία και ο έτερος σερβιτόρος –αν κρίνω από το στρατιωτικό του κούρεμα και την μακριά κοτσίδα στο πίσω μέρος του κεφαλιού- είναι ο τελευταίος των Μοϊκανών. Το δίδυμο των σερβιτόρων θα μπορούσε να κάνει τρομερή επιτυχία (και να τα κονομήσει) αν έδινε κωμικές παραστάσεις στο θέατρο. Σειρά θα έκανε το κοινό για να τους παρακολουθήσει στο Μπρόντγουεϊ. Τι φταίνε που η άτιμη μοίρα τούς έστειλε σε ταβέρνα;

Κάθε ταβέρνα που σέβεται τον εαυτό της, έχει ζωντανή μουσική μια δυο βραδιές την εβδομάδα. Στο κομμάτι αυτό δεν μπορώ να γράψω κάτι άσχημο. Η κοπέλα που έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε νομίζοντας ότι είναι η Χάρις Αλεξίου (δεν δικαιολογείται διαφορετικά η εμμονή της να ερμηνεύει ανά δύο τραγούδια άλλων καλλιτεχνών και από ένα της Χαρούλας) είχε καλή φωνή ενώ τα δάχτυλα του μπουζουξή πετούσαν φωτιές. Τι ωραία θα ήταν αν μπορούσα να δω και τα πρόσωπά τους. Το νέφος κρεατίλας στη σχάρα και ντουμανιού από τσιγάρο δεν διαπερνάται εύκολα ακόμη και από τα φωτόνια.

Ηθικό δίδαγμα: Θέλει πραγματικά πολύ μεγάλο ταλέντο για να βγάλεις από τα ρούχα του (εκείνα που φορούσα πήγαν στον κλίβανο) έναν άνθρωπο που δεν έχει εκνευριστεί σε κανένα από τα πεντακόσια (και βάλε) εστιατόρια που επισκέφτηκε και παρουσίασε στα περιοδικά που εργάζεται. Αλλά επειδή είμαι ψυχούλα και δεν κρατάω κακία, είμαι διατεθειμένος να κάνω μία δωρεά στην επιχείρηση: να αντικαταστήσω την ταμπέλα της εισόδου που γράφει “Κάθε Δευτέρα κλειστά” με μία που θα γράφει “Κάθε μέρα κλειστά”.