Όχι άλλο Bollywood

Σιχαίνομαι τις ταινίες του Bollywood. Φαντάζομαι πως το ίδιο ισχύει και για τον περισσότερο κόσμο που έχει σώας τας φρένας και διαθέτει στοιχειώδη ευρωπαϊκή ή αμερικανική κινηματογραφική κουλτούρα. Δεν αντέχω την κλάψα, τους μουσάτους με τουρμπάνι, τους μη μουσάτους τζίντζηδες που δυτικοφέρνουν, τα χορευτικά στα οποία διακόσια άτομα με πολύχρωμα ρούχα χοροπηδούν σαν τα πιθήκια, την εκνευριστική μουσική και την καλλίφωνη κλαψιάρα που ερμηνεύει τα τραγούδια. Πάνω απ’ όλα όμως δεν αντέχω τους γλυκανάλατους μονολόγους των πρωταγωνιστών την στιγμή της δικαίωσης. Σεναριογράφε, πάρτο χαμπάρι: ο πρωταγωνιστής σου δεν είναι ο στρατηγός Πάτον που μιλάει στους στρατιώτες του, ούτε εσύ είσαι ο Λυσίας. Για την ακρίβεια δεν θα μπορούσα να δω ινδική ταινία παρά μόνο αν κρατούσαν όμηρους τους γονείς μου και απειλούσαν να τους σκοτώσουν αν δεν τους γράψω μία έκθεση πέντε χιλιάδων λέξεων για τα κρυφά μηνύματα που περνά ο σκηνοθέτης στην σιχαμερή ταινία του που, συνήθως, έχει τίτλο: “Η πονεμένη του Γάγγη”, “Το δράμα του Μαχαραγιά” και “Έρωτας στο εξπρές Μουμπάι – Καλκούτα – Νέο Δελχί”. Έλεος!

Οι ατσαλένιες γροθιές του Suresh Gopi.
Να φοβηθείς ή να γελάσεις;

Από τα παραπάνω εξαιρούνται μεμονωμένες σκηνές από ινδικές ταινίες δράσης που έχουν ανακαλύψει οι μερακλήδες φίλοι μου στο “Youtube”. Σε αυτά τα αποσπάσματα-διαμάντια της 7ης τέχνης, ο μουσάτος ομορφονιός πρωταγωνιστής πηδάει εν κινήσει από την μοτοσικλέτα που οδηγεί σε ελικόπτερο. Κατά την διάρκεια του άλματος προλαβαίνει να πλέξει ένα σεμέ για το κιτς σπίτι της κοπέλας του (που είναι κουκλάρα) και την οποία απειλούν να σκοτώσουν οι κακοί. Ξέχασα να σας πω ότι ο πρωταγωνιστής είναι τυφλός και με ένα χέρι. Ο όρος cult δεν μπορεί να περιγράψει το κιτσαριό.

Η κουκλάρα Aishwarya Rai

Γιατί όμως κάθισα και είδα την αηδία με τίτλο “Mohabbatein” που πρόβαλε ο ΑΝΤ1 το βράδυ του Σαββάτου; Στα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα άρχισα να βρίζω από τον σεναριογράφο και τον σκηνοθέτη μέχρι τους πρωταγωνιστές και τον συνθέτη. Και γιατί δεν άλλαξα κανάλι; Έλα ντε… Εκεί που ήθελα να αρπάξω το τηλεκοντρόλ και να σπάσω την τηλεόραση, μία αόρατη δύναμη δεν μου επέτρεπε να πραγματοποιήσω την επιθυμία μου (τώρα που το σκέφτομαι, καλύτερα που δεν με άφησε). Ίσως να ήθελα να δω πόσο άθλια μπορεί να γίνει μια ταινία (πολύ), πόσο κλάμα μπορεί να χωρέσει σε 90 λεπτά και πόσο μπορούν να αντέξουν τα νεύρα μου στα τηλεοπτικά σκουπίδια (όχι πολύ)…

Κάθε λαός έχει τον κινηματογράφο που του αξίζει. Αν γουστάρουν κλάψα οι Ινδοί, με γεια τους και χαρά τους. Το ίδιο δεν κάναμε κι εμείς μεταπολεμικά; Ποτάμια δάκρυα έχυσαν οι γιαγιάδες μας με τον Νίκο Ξανθόπουλο και τη Μάρθα Βούρτση. Σε ποιον όμως απευθύνονται σήμερα οι ινδικές ταινίες; Σίγουρα όχι στους νέους. Σίγουρα όμως όχι και στις γιαγιάδες. Στη μία το βράδυ έχουν πάρει το δρόμο για το κρεβάτι. Οι υπόλοιπες έχουν ακολουθήσει την “μακαρία οδό”. Οπότε;

Υ.Γ. Θέλω να πιστεύω ότι ο ΑΝΤ1 δεν πλήρωσε περισσότερα από 150 ευρώ για να πάρει τα δικαιώματα της ταινίας…