 |
Επιθεώρηση των courses.
Άγνοια κινδύνου: 100%, μαγκιά: 100%. |
Μια φορά κι έναν καιρό πίστευα ότι το γκολφ είναι άθλημα που μπορείς να το μάθεις σε ένα τέταρτο και μπορούν να το απολαύσουν ακόμη κι όσοι έχουν πατήσει τα ογδόντα πέντε. Σάμπως, τι κάνεις; Παίρνεις ένα μπαλάκι, το τοποθετείς στο τι (tee), το χτυπάς μ’ ένα μπαστούνι και προσπαθείς να το βάλεις σε μια τρύπα, με όσο το δυνατόν λιγότερα χτυπήματα. Άλλωστε, έχω δαπανήσει περισσότερες από τριάντα ώρες παίζοντας γκολφ στο τηλέφωνό μου και τα πηγαίνω περίφημα. Έφτασα μάλιστα στο σημείο να «ξεφτιλίζω» τον Τάιγκερ Γουντς. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι στην πραγματικότητα; Η απάντηση στο ερώτημα είναι: «Αφάνταστα δύσκολο». Αν έκανα μια λίστα με τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος, θα το τοποθετούσα άνετα στο top 10, ανάμεσα στο πιλοτάρισμα διαστημικού λεωφορείου, τη ναρκαλίευση στο Αφγανιστάν και το να κάνεις ζογκλερικά κρατώντας μπάλες γεμάτες νιτρογλυκερίνη.
 |
Στο δρόμο για το προπονητικό κέντρο.
Άγνοια κινδύνου: 100%, μαγκιά: 100%. |
Πριν από μερικές ημέρες είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά το «6ο Aegean Airlines Pro-Am», που πραγματοποιήθηκε στο «The Dunes Course» της «Costa Navarino» -ενός από τα πολυτελέστερα resorts της Ευρώπης (ό,τι και να γράψω είναι λίγο). Το πρόγραμμα που είχαν ετοιμάσει για τους δημοσιογράφους οι διοργανωτές (τους οποίους ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία), εκτός από τις περιηγήσεις στην όμορφη Μεσσηνία, περιελάμβαναν και μάθημα γκολφ. Κάποιος λαμπρός φωστήρας (τα μάτια του οποίου έχουν δει πολλά) επέλεξε να μας επιτρέψει να παίξουμε μόνο στο course των αρχαρίων και όχι σε κάποιο από τα courses-στολίδια του συγκροτήματος. Πόσο σοφός αποδείχτηκε…
 |
Πριν από την προπόνηση.
Άγνοια κινδύνου: 100, μαγκιά: 100%. |
Ο χώρος της προπόνησης είναι μια τεράστια έκταση, στην οποία οι γκολφέρ (μεταξύ τους κι εγώ, τρομάρα μου) στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλον και «πυροβολούν». Θυμάστε τις βολές του στρατού, όταν ο αξιωματικός πρόσταζε «προς τους απέναντι στόχους αναγνωρίσατε» και οι φαντάροι λέγαμε «ένα είδον», «δύο είδον», «τρία είδον» και μετά παρακαλούσαμε να μη σκοτώσουμε κανέναν και περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας πίσω από τα κάγκελα; Ε, κάπως έτσι... Μόνο που ποτέ ένα πεδίο βολής δεν σε «τραβούσε» να κάτσεις με τις ώρες και να πυροβολείς όπως τα courses τής «Costa Navarino». Ειδικά όταν ξέρεις ότι έχεις δίπλα σου μια πυραμίδα από μπάλες του γκολφ και μπορείς να κάνεις όσα χτυπήματα τραβάει η ψυχή σου.
Στο σημείο αυτό επιβάλλεται να κάνω μια σημαντική διευκρίνιση: άλλο πράγμα το να κάνεις όσα χτυπήματα τραβάει η ψυχή σου κι άλλο το να θέλεις να κάνεις όσα χτυπήματα τραβάει η ψυχή σου... Φανταστείτε την εξής εικόνα: άντρας ύψους 187 εκατοστών, με αγέρωχο ύφος, αυτοπεποίθηση που τρέχει από το μπλουτζίν (που δεν είναι και το καλύτερο παντελόνι για να παίξεις γκολφ) και αυτοσυγκέντρωση που μπορεί να ντροπιάσει και δάσκαλο Τζεντάι στήνει τη μπάλα στο τι. Παίρνει τη στάση που του έμαθαν, ζυγίζει με μαεστρία το μπαστούνι και χτυπάει με τόση δύναμη τη μπάλα, που χάνεται στον ορίζοντα…
 |
Επί το έργον.
Άγνοια κινδύνου: 0%, μαγκιά: ούτε για δείγμα. |
Το παραμύθι αρχίζει από το σημείο που το μπαστούνι χτυπάει τη μπάλα. Το μπαστούνι δεν χτύπησε τη μπάλα. Έκανε ένα «χουφ» (ηχητικό εφέ αέρα) και πέρασε από πάνω της. Ο άντρας των 187 εκατοστών κοίταξε γύρω του, για να δει αν τον κοιτούσαν. Κανένας δεν ασχολούταν μαζί του. Όλοι αρκούνταν στο να στήνουν τη μπάλα και να τη χτυπάνε. Νέοι, γέροι, παιδιά, άντρες, γυναίκες… Όλοι, εκτός από την ομάδα των δημοσιογράφων. Μετά από αρκετά «χουφ», «φουπ», «φσιτ» και «χτουπ» (αυτό είναι ο ήχος του μπαστουνιού που χτυπάει στο χορτάρι), η μπάλα έφυγε με δύναμη. Μόνο που δεν πήγε ίσια. Στο σημείο εκείνο συνειδητοποίησα ότι, αν μου δώσει κάποιος ένα μπαστούνι του γκολφ και μερικά μπαλάκια, μπορώ να «μεταμορφωθώ» -άθελά μου- σε μια θανάσιμη μηχανή, να γίνω πιο επικίνδυνος ακόμη και από νίντζα που του έχουν χαράξει με κλειδί το αυτοκίνητο.
Και κάποια στιγμή, μετά από καμιά εικοσαριά αποτυχημένες απόπειρες, η μπάλα έφυγε. Και έφυγε ίσια, έφυγε δυνατά, έφυγε ψηλά. Στο πρόσωπο τού άντρα των 187 εκατοστών ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο. Η χαρά του πρέπει να ήταν η ίδια με εκείνη του Μέσι, όταν σήκωνε το κύπελλο του Champions League. Ο άντρας ήξερε ότι ήρθε η ώρα να αποχωρήσει. Στο απόγειο της δόξας του. Ήθελε όλοι να τον θυμούνται για το μαγικό του χτύπημα. Κοίταξε γύρω του. Ουδείς ασχολούταν μαζί του. Όλοι αρκούνταν στο να στήνουν τη μπάλα και να τη χτυπάνε. Νέοι, γέροι, παιδιά, άντρες, γυναίκες… Όλοι, εκτός από την ομάδα των δημοσιογράφων.
