Θα το γράψω όσο το δυνατόν πιο απλά: κατά τη διάρκεια της ζωής μου έχω σκοτώσει άπειρα ζόμπι, ναζί και εξωγήινους, έχω σημειώσει περισσότερα γκολ απ’ αυτά που έβαλαν μαζί ο Πελέ, ο Μαραντόνα και ο Μέσι (και όποιον άλλον ποδοσφαιριστή έχει καθένας στο μυαλό του), έχω κυριεύσει τον πλανήτη καμιά εικοσαριά φορές, έχω πιλοτάρει διαστημικό λεωφορείο, έχω...
Θα μπορούσα να γράφω σελίδες για τα κατορθώματά μου, μόνο που δεν θα είχε νόημα. Δεν είμαι το θαύμα της φύσης, αλλά ένας τέως gamer, που έχει δαπανήσει αμέτρητες ώρες στα “ηλεκτρονικά” ή τα “ουφάδικα” (όπως τα λέγαμε τη δεκαετία του 1980), στην οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή ή την κονσόλα. Και θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τυχερό τον εαυτό μου που έζησα εκ του σύνεγγυς την ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών: μια ιστορία που «ξεδιπλώνεται» στις αίθουσες του πολυχώρου «Μύλος» και φυσικά στις σελίδες του "live!" της Κυριακής.
Σε έκταση 1.000 τετραγωνικών μέτρων, οι βετεράνοι "παιχνιδάδες" (αναφέρομαι στους λίγο κάτω των σαράντα) θα μπορέσουν να ξαναδούν μετά από χρόνια (και να δακρύσουν) τα «μηχανήματα» στα οποία κατέθεσαν δεκάρικο-δεκάρικο μια περιουσία, περνώντας τις πιο ξέγνοιαστες στιγμές τους (την ώρα που η μάνα τους είχε φάει τον κόσμο να τους ψάχνει...).
