Κι όμως, υπάρχουν φορές που θα ήθελα να την αλλάξω. Να πάρω ένα μολύβι κι ένα μεγάλο χαρτί και να τη σχεδιάσω από την αρχή. Όχι ότι ο προηγούμενος που το δοκίμασε είχε καλύτερη τύχη από μένα... Όχι. Τα σχέδια του Ερνέστ Εμπράρ υλοποιήθηκαν μόνο κατά ένα μέρος. Το υπόλοιπο το έφαγαν τα συμφέροντα. Πώς θα ήταν η Θεσσαλονίκη σήμερα; Κανένας δεν το ξέρει. Ξέρουμε όμως πώς θα είναι η Θεσσαλονίκη τού αύριο (τόσο σε συλλογικό επίπεδο, όσο και σε ό,τι έχει να κάνει με τον καθένα μας προσωπικά, στην καθημερινή μας ζωή), αν κάποιοι νέοι άνθρωποι με πρωτοποριακές ιδέες έχουν την ευκαιρία να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους. Στο πασχαλινό τεύχος των “Επιλογών” μοιράζονται τις ιδέες και τα όνειρά τους.
Υ.Γ.: Γνώρισα τον Βαγγέλη Γεροβασιλείου πριν από πέντε-έξι χρόνια, για τις ανάγκες μιας συνέντευξης, καθώς είχε τιμηθεί με μια σημαντική πανευρωπαϊκή (αν θυμάμαι καλά) διάκριση, για την ποιότητα των κρασιών του. Ένα από τα σχέδια που μου αποκάλυψε ήταν ότι σκόπευε να δημιουργήσει ένα Μουσείο Οίνου, στο οποίο, μεταξύ άλλων, θα φιλοξενούσε κι έναν σημαντικό αριθμό από την εκπληκτική συλλογή ανοιχτηριών που είχε την καλοσύνη να μου παρουσιάσει. Από τότε τον επισκέφθηκα τουλάχιστον τρεις φορές για συνεντεύξεις κι έμαθα ότι το όνειρό του υλοποιούταν με γοργούς ρυθμούς. Παρότι πέρασαν δυόμισι χρόνια από τα εγκαίνια, δεν είχα την ευκαιρία να θαυμάσω ολοκληρωμένο το μουσείο. Δεσμεύομαι, όμως, να το κάνω -με την πρώτη ευκαιρία!
