Χαίρομαι που η μητέρα μου δεν μπορεί να σερφάρει στο Ίντερνετ και, κατά συνέπεια, να διαβάσει αυτά που γράφω στο μπλογκ μου. Για να είμαι απόλυτα ακριβής, χαίρομαι που ούτε ο πατέρας, οι θείες, οι θείοι, κάτι μακρινοί συγγενείς, ο κυρ-Στέφανος (ο ηλικιωμένος κύριος που κατοικεί στο απέναντι από το δικό μου διαμέρισμα) μπορούν να σερφάρουν στο Ίντερνετ. Ευτυχώς! Γιατί, αν γνώριζαν ότι το 701ο τεύχος των “Επιλογών” είναι αφιερωμένο στον γάμο, τότε θα άρχιζαν και πάλι να ψάλλουν τα γνωστά τροπάρια: “Άντε, βρε αγόρι μου, να παντρευτείς, να δούμε κανένα εγγονάκι”, “Άντε, να χορέψουμε, τώρα που μας κρατούν τα πόδια μας” ή “Άντε, να φαμε λίγη τούρτα κι από σένα”.
Σε ό,τι έχει να κάνει με το πρώτο “τροπάριο”, δεν έχω επιχειρήματα για να το αντικρούσω. Όσο όμως σκέφτομαι ότι οι συγγενείς περιμένουν να παντρευτώ, για να χορέψουν, να πετάξουν ρύζι ή να φάνε τούρτα, τότε πραγματικά τρελαίνομαι. Και -δυστυχώς- οι εξυπνάδες υπεκφυγής τύπου “αν θέλετε τραγούδια και πανηγύρια, να σας πάω ένα βράδυ στον Πουλόπουλο” (σ.σ.: ξέρω ότι έχει χρόνια να εμφανιστεί σε νυχτερινό μαγαζί, αλλά πού να ξέρουν οι θείες τον Χατζηγιάννη και τον Ρέμο) δεν πιάνουν πια. Οπότε, κάθομαι και ακούω τις ψαλμωδίες… Και να σκεφτεί κανείς ότι τα παραπάνω γράφονται από έναν “βετεράνο” των γάμων, από κάποιον που έχει παντρέψει τρία ζευγάρια (και έχει κάνει και μία βάφτιση) και έχει γράψει άπειρα κείμενα για τον θεσμό, επί μία δεκαετία που αρθρογραφεί στις “Επιλογές”. Κι όσο γράφεις, μαθαίνεις...
Και επιστρέφω σ’ αυτό που έγραφα στην αρχή: μπορεί οι συγγενείς να μην ξέρουν να σερφάρουν στο διαδίκτυο, ξέρουν όμως να διαβάζουν περιοδικά. Κι αυτήν την Κυριακή θα διαβάσουν το αφιέρωμα στον γάμο. Και θα τους αρέσει! Και θα αρχίσει ο εξάψαλμος. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον...
