Η σχέση λατρείας που έχω αναπτύξει με τον κινηματογράφο άρχισε την εποχή που ήμουν παιδάκι του δημοτικού (πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε). Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 έρχονταν στο σχολείο, κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων, υπάλληλοι των σινεμά της περιοχής και μοίραζαν φυλλάδια με την ταινία που θα πρόβαλλαν το πρωινό της Κυριακής. Το χαρτί τους ήταν πολύ λεπτό, πάντα μονόχρωμο (συνήθως γαλάζιο, πορτοκαλί ή πράσινο) και η εκτύπωση κακή. Το ίδιο και η αισθητική του γραφίστα. Οι ταινίες δεν ήταν κακές. Δεν ήταν, όμως, και πρώτης προβολής. Ίσως να μην ήταν ούτε δεύτερης... Το αποτέλεσμα ήταν να παρακολουθούμε φιλμ που γυρίστηκαν πριν από μία δεκαετία. Τι σημασία είχε, όμως; Ως πιτσιρικάδες, μπορούσαμε να δούμε τα πάντα. Αρκεί να ήταν γρήγορη και να έπεφτε ξύλο...
Τη δεκαετία του 1980, για να σε χαρακτηρίσει κάποιος «μάγκα», έπρεπε να έχεις μοτοσικλέτα (και να μπορείς να κάνεις σούζες) ή να πηγαίνεις καράτε. Ο ξάδερφός μου έκανε το δεύτερο. Θεωρώντας, προφανώς, ότι ο δάσκαλός του δεν είχε τις γνώσεις του Μπρους Λι, άρχισε την εντατική παρακολούθηση ταινιών καράτε, μπας και ξεπατικώσει κάποια κίνηση. Και ποιον θα έπαιρνε μαζί του; Μα, φυσικά, το μικρό του ξαδερφάκι. Στη γειτονιά μου υπήρχε ο κινηματογράφος «Δήμητρα». Ήταν σινεμά β’ προβολής και με ένα πενηντάρικο μπορούσες να παρακολουθήσεις δύο ταινίες. Η μία ήταν πάντοτε καράτε, με άκρως ευρηματικούς τίτλους τύπου «Οι ατσαλένιες γροθιές του Χονγκ Κονγκ», «Κίτρινη απειλή» και «Η εκδίκηση των Σαολίν», ενώ η δεύτερη, περιπέτεια. Δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι ο κινηματογράφος ήταν κατάμεστος από άντρες... Γυναίκα δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Αν έβλεπες κάποια, θα είχε πάει για να κρυφτεί από τις φίλες της. Ακόμη και το FBI δεν θα την αναζητούσε εκεί... Όταν τελείωναν οι προβολές, όλοι οι πιτσιρικάδες έκαναν μεταξύ τους κινήσεις καράτε και έβγαζαν άναρθρες κραυγές. Ο ξάδερφός μου δεν έμαθε ποτέ καράτε, εγώ όμως για μία διετία πήρα γερή δόση κινηματογράφου.
Τα χρόνια πέρασαν, αλλά ο κινηματογράφος ήταν πάντα εκεί. Μόνο που πλέον δεν ήταν αποκλειστικά πηγή διασκέδασης, αλλά και προβληματισμού. Μπορείτε να φανταστείτε, λοιπόν, την ικανοποίηση που πήρα όταν ανακάλυψα το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ (δεν το παρακολούθησα από την πρώτη χρονιά). Χάρη στην υπομονή, την επιμονή, την έρευνα και το ταλέντο κάποιων ανθρώπων, ο πραγματικός κόσμος, ο κόσμος τού χθες ή του σήμερα, κοντινός ή μακρινός, ήρθε στη Θεσσαλονίκη για να τον γνωρίσουμε και να μας εκπαιδεύσει - ενημερώσει. Πέρυσι, συγκινήθηκα (και θύμωσα) βλέποντας το ντοκιμαντέρ «Λεηλατώντας μια ματωμένη χώρα» του Τάκη Παπαγιαννίδη, που αναφερόταν στις τεράστιες καταστροφές της πολιτιστικής κληρονομιάς στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου. Έμαθα για γεγονότα για τα οποία δεν θα μπορούσα να μάθω διαφορετικά...
Δεν θα μπορούσαμε, λοιπόν, να μην ασχοληθούμε στο «live!» της Κυριακής με έναν τόσο σημαντικό θεσμό για την πόλη. Ξεφυλλίστε τις σελίδες του και ενημερωθείτε για τα αφιερώματα και τις ταινίες που θα προβληθούν στο 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Καλό προβληματισμό.
