Νομίζω ότι δεν υπάρχει καλύτερος χαρακτηρισμός που να περιγράφει τα μαθητικά μου χρόνια από την λέξη “αμαρτωλά”. Σε αντίθεση με την συμπεριφορά μου που ήταν η καλύτερη που θα μπορούσε να έχει ένας μαθητής, οι επιδόσεις μου στα μαθήματα ισορροπούσαν ανάμεσα στην μετριότητα και το “μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας”. Μετρούσα αντίστροφα την ώρα που απέμενε για το διάλειμμα (θυμάμαι τα λεπτά να κυλούν βασανιστικά αργά), κοίταζα επί ώρες τις σελίδες του βιβλίου χωρίς να αποστηθίζω ούτε μία παράγραφο (σε αντίθεση με την ευκολία αφομοίωσης οποιασδήποτε εξωσχολικής πληροφορίας), μισούσα θανάσιμα τις εκθέσεις και με έπιανε αβάσταχτη μελαγχολία το απόγευμα της Κυριακής. Ήθελα να ξεμπερδέψω με την εκπαίδευση και να μην καθίσω ποτέ ξανά σε θρανίο. Και για ένα μεγάλο διάστημα το κατάφερα...
Μετά από δεκατέσσερα χρόνια στην δημοσιογραφία και αφού είχα την ευκαιρία να δοκιμαστώ στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση και -φυσικά- στα έντυπα (τι έγραφα παραπάνω για τις εκθέσεις του σχολείου; Καμία σχέση), μού έγινε η πρόταση να διδάξω σε ιδιωτικό ΙΕΚ της Θεσσαλονίκης. Την έκρινα ως εξαιρετικά ενδιαφέρουσα καθώς μπορούσα να ασκήσω το αντικείμενο της δουλειάς μου από διαφορετικό μετερίζι, να αποκτήσω εμπειρίες σε έναν νέο (και άγνωστο) χώρο και να προετοιμάσω τους αυριανούς συναδέλφους ώστε να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους όταν βγουν στην αγορά εργασίας. Όμως, η ζωή μας κύκλους κάνει και -ενίοτε- παίζει και παράξενα παιχνίδια. Δεν ήθελα να καθίσω ξανά σε θρανίο και βρέθηκα να κάθομαι σε έδρα. Δεν ήθελα να έχω σχέση με τους δασκάλους μου (εντός σχολικής αίθουσας – χαίρομαι αφάνταστα όταν τους συναντώ στον δρόμο) και βρέθηκα να διδάσκω. Κάνω την αυτοκριτική μου: Δεν τους ταλαιπώρησα ποτέ. Δεν είχα όμως καταλάβει και το έργο που επιτελούσαν. Δεν γνωρίζω ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στα σχολεία και ποια είναι η σχέση των καθηγητών με τους μαθητές. Μπορώ όμως να πω -έστω και με μεγάλη καθυστέρηση- ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στους ανθρώπους που με δίδαξαν και να συμφωνήσω με τα λόγια του Μεγάλου Αλέξανδρου: “Στους γονείς μου οφείλω το ζην και στον δάσκαλό μου το ευ ζην”.
Η φωτογραφία τραβήχτηκε την Πέμπτη 10 Μαρτίου στην οδό αγίας Θεοδώρας κατά την διάρκεια της πρώτης ημέρας εξωτερικών γυρισμάτων στο πλαίσιο του μαθήματος “Οργάνωση – παραγωγή τηλεοπτικής εκπομπής”. Αν όλα πάνε σύμφωνα με τον προγραμματισμό, σύντομα θα έχουμε και οπτικό υλικό για να δείξουμε. Υπομονή!
