Θάνατος στους "Αθάνατους"

Τα έλεγε ο καημένος ο μπάρμπα Κυριάκος αλλά οι γιοι του δεν τον άκουγαν. Από το αυτί του ενός έμπαιναν τα λόγια του, από το αυτί του άλλου έβγαιναν: "Τσάρλι, Βλας, ανοίξτε κάνα βιβλίο μυθολογίας γιατί σας βλέπω να μένετε ντουβάρια”, τους φώναζε. "Άσε μας, ρε πατέρα με τη μυθολογία. Πού θα μας χρειαστεί;" του αποκρίνονταν εκείνοι και συνέχιζαν να μαζεύουν κάρτες με παίκτες του μπέιζμπολ. Και δεν έφτανε που τα παιδιά του δεν είχαν καθόλου όρεξη για διάβασμα, είχε και το εκπαιδευτικό σύστημα των ΗΠΑ τα μαύρα του τα χάλια -όχι σαν το δικό μας που με τις φωτοτυπίες και τα cd αποτελεί πρότυπο εκπαίδευσης. Πού να μάθεις μυθολογία; Κουτσά-στραβά έμαθαν τα βασικά της και αποφάσισαν να ασχοληθούν με τη νομική όταν μεγαλώσουν. Και τα χρόνια πέρασαν...

Κάποια στιγμή ένας κινηματογραφικός παραγωγός είχε τη φαεινή ιδέα να γυρίσει μία περιπέτεια που θα διαδραματίζονταν στην αρχαία Ελλάδα. “Ποιους έλληνες σεναριογράφους ξέρουμε που να παίζουν την μυθολογία στα δάχτυλα;” άρχισε να ρωτάει φίλους και γνωστούς. “Ποιους; Τους καλύτερους: τα αδέρφια Παρλαπανίδη. Ξέρουν την μυθολογία απ' έξω και ανακατωτά. Θα σε βγάλουν ασπροπρόσωπο”. Τους ανέθεσε την συγγραφή των “Αθανάτων” και κοιμήθηκε ήσυχος. Όταν βγήκε η ταινία στις αίθουσες, αποδείχτηκε ότι τα αδέρφια από το Νιου Τζέρσεϊ ήξεραν την μυθολογία μόνο ανακατωτά. Ένα συμβάν από εδώ, ένα από κει... Και έμεινε ο κόσμος να βλαστημάει τη στιγμή που πλήρωσε εισιτήριο για να δει τη βαλούτα και ο δάσκαλός τους στο σχολείο να μετανιώνει που δεν τους άφησε για μια ζωή στην τετάρτη δημοτικού.

Καλά, θα πείτε, τόσο φέσι η ταινία; Όσο δεν φαντάζεστε... Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινίσω το εξής: όταν αποφάσισα να τη δω, ήξερα τι πήγαινα να παρακολουθήσω: ένα παραμύθι-μούφα με μπόλικο αίμα, την τεστοστερόνη των πρωταγωνιστών να μουσκεύει το πανί της οθόνης και το αλάτι από το ποπ κορν να ξεραίνει τα χείλη μου. Δεν περίμενα να δω μια ιστορία που θα βασίζεται στην “Θεογονία” του Ισίοδου. Δεν περίμενα όμως να δω και αυτό το χάλι. Και σας το λέει κάποιος που “κράζει” τους “Ελληναράδες” που δεν σηκώνουν μύγα στην μυθολογία μας. Πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις... Ρε μάγκες, από την στιγμή που αποφασίσατε να γυρίσετε μια ταινία που διαδραματίζεται στην Ελλάδα, γιατί δεν χρησιμοποιήσατε πραγματικές ονομασίες που -πάει στην ευχή- θα έδιναν και μια αίσθηση αληθοφάνειας; Γιατί το μαντείο της ταινίας δεν είναι κάποιο που υπήρχε στην πραγματικότητα; Γιατί τα ελληνικά που ακούγονται στην ταινία είναι πιο χάλια και από αυτά που μιλά μεθυσμένη σκανδιναβή τουρίστρια; Πληρώσατε πεντακόσια άτομα για να δουλέψουν στα εφέ, τόσο δύσκολο ήταν να δώσετε 300 δολάρια σε κάποιον για να μάθει στους πρωταγωνιστές τέσσερις προτάσεις; Στα απόκρυφά σας (διαφορετικά ήθελα να το γράψω) δηλαδή;  Αλλά, θα μου πεις, τι έγινε που θα προβληθεί η ταινία και στην Ελλάδα; Αυτοί εκεί κάτω έχουν να ασχοληθούν με το χρέος τους, την ταινία θα προσέξουν;

Και μπορεί να δέχτηκα όλες τις σαχλές ανακρίβειες του σεναρίου αλλά δεν μπορώ να δεχτώ τον Σταύρο και τον τρόπο με τον οποίο παρουσίασαν τους θεούς. Κάθε ταινία που γυρίζεται από αμερικανούς, διαδραματίζεται στην Ελλάδα και σέβεται τον εαυτό της πρέπει να περιλαμβάνει απαραίτητα δύο από τα παρακάτω: σουβλάκι ή μουσακά, μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, ελληνικές ατάκες, συρτάκι και κάποιον που να ονομάζεται Σταύρος. Τι σημασία έχει που το όνομα Σταύρος εμφανίζεται για πρώτη φορά μετά την σταύρωση του Κυρίου; Σάμπως, ποιος θα το καταλάβει; Το κακό είναι ότι οι παραγωγοί έχασαν την ευκαιρία να “απογειώσουν” την ταινία. Χρησιμοποίησαν μόνο τον Σταύρο και κανένα άλλο στοιχείο. Αφού την κάνεις την ακροβασία, βάλε και έναν θεό να χορεύει συρτάκι. Όλα εγώ πρέπει να σας τα λέω;

Και περνώ στους θεούς... Δεν με πειράζει που η ενδυμασία τους ξεπηδά από επίδειξη μόδας του Γκαλιάνο ή που παραπέμπει σε ιερείς των Ίνκας. Κανένα πρόβλημα. Δεν μπορείς όμως ρε μεγάλε να παίζεις και με τον ανδρισμό μας. Μεγαλώσαμε γνωρίζοντας ότι ο Δίας, ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων, είχε πλαγιάσει με τον μισό γυναικείο πληθυσμό του τότε γνωστού κόσμου. Ταυτιστήκαμε μαζί του. Και έρχεσαι εσύ και μας εμφανίζεις τον παρακάτω τύπο για θεό; Με περισσότερες γυναίκες έχει πάει η Αθηνά της ταινίας παρά ο λεβέντης...

Και επειδή δεν θέλω να κάνω τον εξυπνάκια αντιρρησία που δεν έχει να πει καλή κουβέντα, πρέπει να αναγνωρίσω και το θετικό στοιχείο της ταινία. Όσοι την είδατε (ελάτε, μην κλαίτε) θα το βρουν αμέσως. Πρόκειται για τη σκηνή που η παρθένα Φαίδρα αποφασίζει να δώσει ό,τι πολυτιμότερο έχει στον Θησέα. Ξέρεις τι είναι να βλέπεις σε τρεις διαστάσεις (χαλάλι τα δώδεκα ευρώ) τον γυμνό πισινό της Φρέιντα Πίντο σε πρώτο πλάνο; Απλώνεις το χέρι και τον ακουμπάς. Γίνεσαι μέρος του σεξουαλικού παιχνιδιού. Η Φρίντα και ο Χένρι Καβίλ σε προσκαλούν σε ένα κινηματογραφικό όργιο. Και μετά συνειδητοποιείς ότι μαζί με σένα καλούν και τα άλλα διακόσια άτομα που βρίσκονται στην αίθουσα και ξενερώνεις...

Η ετυμηγορία: Οι “Αθάνατοι” έπρεπε να είχαν πεθάνει προτού βγουν στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αν θέλετε οπωσδήποτε να δείτε Ελλάδα, βαρβατίλα και γνήσιο τσαμπουκά βάλτε ξανά στο dvd αυτό...

Αν θέλετε να πάτε στο σινεμά, προτιμήστε τις περιπέτειες του “Τεν Τεν”.

Το παρδαλό κατσίκι (Μια ποδοσφαιρική ιστορία)

Γνωρίζοντας την ευεργετική συμβολή του γέλιου στην υγεία αλλά και την συχνότητα με την οποία του δίνεται η ευκαιρία να γελάσει, εύκολα μπορεί να συμπεράνει κάποιος ότι το παρδαλό κατσίκι είναι από τα πιο υγιή πλάσματα στο σύμπαν. Όσα συνέβησαν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, από την λήξη του περσινού πρωταθλήματος μέχρι σήμερα, ήταν αρκετά -όχι απλώς για να γελάσει- αλλά για να ξεκαρδιστεί. Και μαζί με το παρδαλό κατσίκι, το μελαγχολικό μπαρμπούνι, το αισιόδοξο άλμπατρος, ο ανορεξικός ρινόκερος, η ιτιά η κλαίουσα (που βγήκε για λίγο από τη λύπη της) και κάθε νοήμον φίλαθλος. Οι μόνοι που δεν μπορέσαμε να γελάσουμε -τουλάχιστον όσο θα έπρεπε- ήμασταν οι φίλοι του Ηρακλή. Ίσως γιατί μας έπνιγε το παράπονο...

Όταν στις αρχές Μαΐου είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο “Καληνύχτα και καλή τύχη” (φρεσκάρετε τη μνήμη σας εδώ), δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έβλεπα ποτέ την αγαπημένη μου ομάδα να αντιμετωπίζει τη Νέα Καλλικράτεια σε επίσημο αγώνα πρωταθλήματος της Δ' Εθνικής. Δεν χρειάζεται να επαναλάβω όλα αυτά που έγιναν μέσα σε έξι μήνες. Δεν θέλω να ανεβάσω την πίεση σε κανέναν. Όλοι γνωρίζουν τα όσα συνέβησαν. Επιτέλους αποκαλύφθηκε (όχι ότι δεν το ξέραμε) ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο βρωμάει χειρότερα από την κάλτσα πεζικάριου μετά από πορεία είκοσι χιλιομέτρων μέσα στο κατακαλόκαιρο. Δυστυχώς, το απορρυπαντικό που χρησιμοποίησε η ΕΠΟ και οι επιτροπές της για να κάνουν την κάθαρση στο ποδόσφαιρο δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα (ή μήπως είχε ακριβώς αυτά που ήθελαν οι λαμπροί φωστήρες του ποδοσφαίρου;). Η κάλτσα συνεχίζει να βρωμάει. Οι μοναδικές ομάδες που τιμωρήθηκαν -σε κάποιες κούνησαν απλώς το δάχτυλο και είπαν να μην το ξανακάνουν- ήταν ο Ηρακλής και η Ηλιούπολη. Το πώς κατάφερνε η Ηλιούπολη να στήνει παιχνίδια μόνη της και να μην τιμωρούνται και οι αντίπαλοί της είναι κάτι που θα κληθεί να απαντήσει ο ιστορικός του μέλλοντος. Το πόσο άδικα (και άγρια) κυνηγήθηκε ο Ηρακλής είναι κάτι που το γνωρίζουμε ήδη και δεν μπορεί να το χωνέψει κανείς. Ούτε την ειρωνεία του προέδρου της ΕΠΟ που, ούτε λίγο ούτε πολύ, προσπάθησε να πείσει σε τηλεοπτική του συνέντευξη ότι ήταν φίλος του Ηρακλή λόγω του Χατζηπαναγή. Δάκρυσαν ως και τα τσιμέντα του Καυτανζογλείου...

Και εκεί που ήθελαν αρκετοί -δεν αναφέρομαι στους νοήμονες φιλάθλους όλων των ομάδων- να παραβρεθούν στην κηδεία του ποδοσφαιρικού τμήματος για πιουν έναν πικρό ελληνικό, ένα ποτηράκι κονιάκ, να μασουλήσουν σοκολατένιες ελίτσες και να μας ευχηθούν “Να ζήσετε να τον θυμόσαστε”, ήρθε η πρεμιέρα του πρωταθλήματος της Δ' Εθνικής. Νέα Καλλικράτεια – Ηρακλής. Λυπηρό και μόνο που το διαβάζεις. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα έρθει η στιγμή να παρακολουθήσω αγώνα της ομάδας μου σε αυτή την κατηγορία. Ποτέ δεν πίστευα ότι στην πρώτη ομάδα θα αγωνίζονταν παιδιά μέχρι 18 ετών που δεν θα γνώριζα ούτε το όνομά τους. Ένα πράγμα όμως ήξερα: όπου και να έπαιζε ο Ηρακλής, σε όποια κατηγορία, δεν θα αγωνίζονταν ποτέ μόνος του. Και ο αγώνας της περασμένης Κυριακής ήταν η απόδειξη.

Το μυστρί, το πηλοφόρι

Μια ποδοσφαιρική ομοσπονδία που ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του ποδοσφαίρου οφείλει να φροντίζει ώστε οι αγώνες να τελούνται κάτω από άριστες συνθήκες τόσο για τους ποδοσφαιριστές όσο και τους θεατές. Αν υπήρχε μια τέτοια ομοσπονδία είναι σίγουρο ότι δεν θα επέτρεπε να γίνονται παιχνίδια σε γήπεδα όπως της Νέας Καλλικράτειας -φαντάζομαι ότι και τα άλλα γήπεδα της κατηγορίας θα είναι περίπου στην ίδια κατάσταση. Δεν αναφέρομαι στο οικολογικό του πράγματος. Δεν με πειράζει να υπάρχουν δέντρα μέσα από την περίφραξη του γηπέδου. Αυτό είναι πρωτοποριακό και δεν έχουν σκεφτεί να το εφαρμόσουν ούτε στο Καμπ Νου. Άφησε που δίνει και ένα ωραίο χρώμα επαρχίας. Αυτό που με ενοχλεί, είναι να βγαίνουν από το έδαφος -στο σημείο που στέκονταν ο κόσμος- σιδερένιες βέργες λες και βρίσκεσαι σε γιαπί. Μπορεί να είναι γυρισμένες προς το έδαφος αλλά κανένας δεν θα ήθελε να δει τον γιο του να πρωταγωνιστεί σε σκηνή από ταινία θρίλερ. Θα έβγαινε κανένας να αναλάβει την ευθύνη; Τα έχει ελέγξει κανένας τα γήπεδα ή είναι πιο σημαντικό να κάνει συστάσεις για να κατεβούν τα πανό από τα κάγκελα;

Αίνιγμα

Το γήπεδο της Νέας Καλλικράτειας είναι γκαλερί για να απολαμβάνουμε έργα τέχνης; Ποιος ήταν ο ρόλος των δύο σβηστών προβολέων; Μήπως ήταν εγκατάσταση με τίτλο “Η σημασία του προβολέα στο σκοτάδι του ποδοσφαίρου”; Η απάντηση είναι: Όχι. Γιατί άναψαν μόνο οι δύο από τους τέσσερις; Γιατί πολύ απλά, τα καλώδια των συγκεκριμένων δύο δεν κατέληγαν πουθενά. Οπότε; Ποιος είναι λοιπόν ο λόγος ύπαρξης τους; Α) Να τους κοιτάς. Β) Να ανεβαίνεις πάνω τους για να παρακολουθήσεις την αναμέτρηση με κίνδυνο την σωματική σου ακεραιότητα επειδή δεν έχει πού αλλού να κάτσεις. Γ) Να αρπάξεις τα χρήματα της επιχορήγησης και να κάνεις “γαργάρα” το έργο. Δ) Να ψάχνεις χρήματα για να ολοκληρώσεις το έργο ώστε κάποια στιγμή να γίνονται παιχνίδια και το βράδυ. Η μοναδική αποδεκτή απάντηση είναι η Δ. Άραγε συμβαίνει αυτό στην πραγματικότητα;

Αίνιγμα 2

Μπορεί η χωρητικότητά των κερκίδων να καλύπτει τις ανάγκες της ομάδας του χωριού ή της κωμόπολης, είναι όμως υπερβολικά μικρή για να χωρέσει τον λαό του Ηρακλή. Τι κάνεις λοιπόν για να ικανοποιήσεις την ζήτηση; Χτίζεις ακόμη περισσότερες κερκίδες; Τοποθετείς κι άλλους προβολείς που δεν λειτουργούν; Φυτεύεις δέντρα για να μπορεί ο κόσμος να κάθεται στα κλαδιά τους; Βγαίνεις και ομολογείς το μεγάλο λάθος που έκανες με τον Ηρακλή και τον δικαιώνεις; Το τελευταίο είναι αστείο (για όσους δεν το κατάλαβαν). Για κάποιο λόγο, το ανέβασμα στα δέντρα μού έφερε στο νου παιδικές αναμνήσεις...

Διαιτησία

Ο καλός διαιτητής χρειάζεται να γνωρίζει άριστα τον κανονισμό διαιτησίας και να είναι δίκαιος στα σφυρίγματά του. Ο διαιτητής του αγώνα της Καλλικράτειας δεν είχε την ευκαιρία να αποδείξει αν είναι καλός διαιτητής. Μπορεί και να είναι. Το παιχνίδι ήταν τόσο εύκολο που το σφύριζα ακόμη κι εγώ. Ο καλός διαιτητής όμως δεν είναι το ίδιο πράγμα με αυτό που αποκαλούμε “ο άρχων της αναμέτρησης”. Ο πρώτος θα ακολουθήσει κατά γράμμα τον κανονισμό και θα γράψει στο φύλλο αγώνα ακόμη και την τσίχλα που πέταξε ο νταλκαδιασμένος οπαδός στον αγωνιστικό χώρο. Ο δεύτερος δεν υπακούει σε συμφέροντα και σκοπιμότητες. Γνωρίζει τον κανονισμό και σφυρίζει ο ίδιος. Δεν του “σφυρίζουν” υποδείξεις οι από πάνω. Τον αποκαλείς “κότα” και δεν τρέχει φοβισμένος στα αποδυτήρια. Βγάζει την κάρτα και ανεβαίνει στην κερκίδα να σου κόψει βασανιστικά το λαρύγγι. Και φυσικά έχει αυτό που οι αγγλοσάξονες ονομάζουν “balls”. Ο διαιτητής της Καλλικράτειας ανήκει στην πρώτη κατηγορία.

Αγωνιστικός χώρος

Βλέποντας τις διαγραμμίσεις στο έδαφος μπορούσες να συμπεράνεις ότι βρίσκεσαι σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Ο αγωνιστικός χώρος όμως δεν θα έπρεπε να έχει παντού χορτάρι και να μην θυμίζει σαβάνα; Δεν θα έπρεπε σε μια συρτή μπαλιά, η μπάλα να κυλάει ομαλά και όχι να χοροπηδάει; Δεν θα έπρεπε να απουσιάζουν τα σημεία με την λάσπη και το συγκεντρωμένο νερό; Πότε περιμέναν να τα διορθώσουν; Εκτός κι αν το γήπεδο προστατεύεται από τη συνθήκη “Natura” ή τη “Ramsar” για τους υδροβιότοπους και δεν θέλουν να ενοχλήσουν τα λιοντάρια και τα φλαμίνγκο που ξεχειμωνιάζουν. Οπότε, πάω πάσο...

Δεν ξέρω τι άλλο θα αντικρίσουν τα ματάκια μας μέχρι να ξαναδούμε τον Ηρακλή εκεί που του αξίζει. Το μήνυμα όμως της παρακάτω φωτογραφίας έχει φτάσει στους αποδέκτες τους. Όσοι δεν το κατάλαβαν με την πρώτη, θα έχουν την ευκαιρία να το καταλάβουν στη συνέχεια. Εκτός βέβαια κι αν η αντίληψή τους είναι περιορισμένη (και συνεπώς δεν θα έπρεπε να βρίσκονται στις θέσεις που βρίσκονται). Όσοι το κατάλαβαν αλλά υπηρετούν συμφέροντα, ας συνεχίσουν να μας ψυχαγωγούν με τις αποφάσεις τους. Στους καιρούς που ζούμε, άνθρωποι και παρδαλά κατσίκια δεν θα αρνηθούμε το γέλιο...

Και ολίγη τέχνη

Αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει τους κατοίκους του Ε’ δημοτικού διαμερίσματος Θεσσαλονίκης, είναι η αγάπη μας για την τέχνη. Αυτός είναι και ο λόγος που υποδεχτήκαμε -με πραγματική αδημονία- την εξελισσόμενη εγκατάσταση με τίτλο “Απορρίμματα σε αστικό τοπίο” που κάποιοι άτεχνοι αδαείς τολμούν να αποκαλούν “σκουπιδαριό στην γειτονιά μας”.

Το έργο τέχνης που θα έκανε περήφανο ακόμη και τον Μάρκο Μπότσαρη, το όνομα του οποίου φέρει η οδός όπου βρίσκεται η εγκατάσταση, είναι το μεγαλύτερο στο είδος του. Το μήκος του ξεπερνά τα εννέα μέτρα και το ύψος του τα δυόμισι (σήμερα ευελπιστούμε να είναι ακόμη ψηλότερο). Ο δημότης με τα χαρακτηριστικά κούρου της αρχαϊκής περιόδου που ποζάρει με καμάρι μπροστά στο αριστούργημα -εντελώς τυχαία είναι ο γράφων- έχει ύψος 187 εκατοστά. Κάντε τις συγκρίσεις!

Άνθρωποι και ποντίκια της περιοχής (δεν αναφέρομαι στη νουβέλα του Τζον Στάινμπεκ) καλούμαστε να προστατεύσουμε -από τους υπαλλήλους καθαριότητας του δήμου Θεσσαλονίκης και τους ζηλόφθονες δημότες άλλων περιοχών- την εγκατάσταση που με τόσο κόπο δημιουργήσαμε. Θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να συνεχίσουμε να αναπνέουμε τον ευωδιαστό αέρα της τέχνης.

Υ.Γ. Η είσοδος της πολυκατοικίας που βρίσκεται πίσω από την εγκατάσταση μόλις που διακρίνεται…

Κάθε Δευτέρα κλειστά

Ο εικονιζόμενος κύριος που κάνει φουρφούρι την παρτενέρ του, είναι χορευτής τάνγκο από την Αργεντινή. Τον φαντάζεσαι να σερβίρει σουτζουκάκια, παντσέτες και σουβλάκια σε συνοικιακή ταβέρνα; Όχι. Ούτε κι εκείνος. Δυστυχώς, αποδεικνύεται ότι ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε ο χορευτής διαθέτει το όραμα που έχει ιδιοκτήτης ταβέρνας στην Τούμπα. Ανοίγω παρένθεση. Για να χαρακτηριστεί κάποιος “ταβερνιάρης” χρειάζεται να πληρούνται δύο προϋποθέσεις: α) να διαθέτει ταβέρνα (ως χώρο) όπου θα ψήνει τα κρεατικά, β) αυτά που ψήνει να μπορούν να καταναλωθούν. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο χώρος υπάρχει. Τα προϊόντα όμως δεν τρώγονται με τίποτα (και το γράφει κάποιος που έχει καταναλώσει τόνους σαβούρας σε καντίνες που δεν θα έτρωγε ούτε μελλοθάνατος). Δεν μου λέει τίποτα το γεγονός ότι η πατάτα σου είναι κομμένη στο χέρι και όχι προτηγανισμένη όταν μου την σερβίρεις λες και την έβγαλες μόλις από το ψυγείο. Γιατί μας κοροϊδεύεις ρε, φίλε; Αφού αυτά που μας σερβίρεις είναι μόνο για να τα δούμε. Άλλαξε την ταμπέλα σου και αντί να γράφει “ταβέρνα” ας λέει “έκθεση τροφίμων”. Αν θέλεις, βάλε κι ένα συμβολικό εισιτήριο για να μπαίνει μόνο ο αδαής τουρίστας και να θαυμάζει τα σουτζουκάκια και τα σουβλάκια σου. Και για να μην έχεις προβλήματα με το νόμο, πρόσθεσε κι ένα ταμπελάκι που λέει: “μην αγγίζετε τα εκθέματα” ώστε να μην γίνεις ρόμπα αν μπει κανείς στον πειρασμό να τα δοκιμάσει. Κλείνει η παρένθεση.

Ο εν λόγω ταβερνιάρης θέλοντας να δώσει αριστοκρατικό αέρα στο κατάστημά του, έντυσε τον ένα σερβιτόρο του σαν τον Χοακίν Κορτές: άσπρο -ξεκούμπωτο μέχρι τους άνω κοιλιακούς- πουκάμισο, μαύρο παντελόνι, πλατιά υφασμάτινη ζώνη (φαντάζομαι ότι θα έχει κάποια συγκεκριμένη ονομασία) και εντυπωσιακό παπούτσι αφήνοντας τον έτερο φοιτητή-σερβιτόρο στο έλεος της στιλιστικής του άγνοιας. Το πρόβλημα αρχίζει από την στιγμή που ο πρώτος σερβιτόρος δεν είναι ο Χοακίν Κορτές για να υποστηρίξει την ενδυμασία και ο έτερος σερβιτόρος –αν κρίνω από το στρατιωτικό του κούρεμα και την μακριά κοτσίδα στο πίσω μέρος του κεφαλιού- είναι ο τελευταίος των Μοϊκανών. Το δίδυμο των σερβιτόρων θα μπορούσε να κάνει τρομερή επιτυχία (και να τα κονομήσει) αν έδινε κωμικές παραστάσεις στο θέατρο. Σειρά θα έκανε το κοινό για να τους παρακολουθήσει στο Μπρόντγουεϊ. Τι φταίνε που η άτιμη μοίρα τούς έστειλε σε ταβέρνα;

Κάθε ταβέρνα που σέβεται τον εαυτό της, έχει ζωντανή μουσική μια δυο βραδιές την εβδομάδα. Στο κομμάτι αυτό δεν μπορώ να γράψω κάτι άσχημο. Η κοπέλα που έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε νομίζοντας ότι είναι η Χάρις Αλεξίου (δεν δικαιολογείται διαφορετικά η εμμονή της να ερμηνεύει ανά δύο τραγούδια άλλων καλλιτεχνών και από ένα της Χαρούλας) είχε καλή φωνή ενώ τα δάχτυλα του μπουζουξή πετούσαν φωτιές. Τι ωραία θα ήταν αν μπορούσα να δω και τα πρόσωπά τους. Το νέφος κρεατίλας στη σχάρα και ντουμανιού από τσιγάρο δεν διαπερνάται εύκολα ακόμη και από τα φωτόνια.

Ηθικό δίδαγμα: Θέλει πραγματικά πολύ μεγάλο ταλέντο για να βγάλεις από τα ρούχα του (εκείνα που φορούσα πήγαν στον κλίβανο) έναν άνθρωπο που δεν έχει εκνευριστεί σε κανένα από τα πεντακόσια (και βάλε) εστιατόρια που επισκέφτηκε και παρουσίασε στα περιοδικά που εργάζεται. Αλλά επειδή είμαι ψυχούλα και δεν κρατάω κακία, είμαι διατεθειμένος να κάνω μία δωρεά στην επιχείρηση: να αντικαταστήσω την ταμπέλα της εισόδου που γράφει “Κάθε Δευτέρα κλειστά” με μία που θα γράφει “Κάθε μέρα κλειστά”.

The taste issue No. 2

Όταν ένα περιοδικό φιλοξενεί στο εξώφυλλό του τον Τζέιμι Όλιβερ δεν περιμένεις να είναι αφιερωμένο στην βαμβακίαση που απειλεί τα πευκοδάση της Πίνδου αλλά στη γεύση. Αν εξακολουθείς να έχεις αμφιβολίες για το περιεχόμενο, μπορείς να κοιτάξεις στο κάτω δεξιά μέρος της σελίδας που γράφει με κάτι γράμματα “να” (με το συμπάθιο) “the taste issue”. Αν και πάλι δεν μπορείς να το χωνέψεις, πάρε τις “Επιλογές” της Κυριακής και διάβασε τα θέματα που έχουν να κάνουν με το φαγητό, τις μπίρες, τον καφέ, την κουλτούρα της εστίασης, τους ντελιβεράδες (τους πιο ατρόμητους και ριψοκίνδυνους ανθρώπους στον κόσμο) και πολλά άλλα. Θα διαπιστώσεις ότι δεν σου λέω ψέματα.

Υ.Γ. Ζω για την ημέρα που το “τεύχος γεύση” θα γίνει επιτέλους, scratch & sniff & lick…

Όχι άλλο Bollywood

Σιχαίνομαι τις ταινίες του Bollywood. Φαντάζομαι πως το ίδιο ισχύει και για τον περισσότερο κόσμο που έχει σώας τας φρένας και διαθέτει στοιχειώδη ευρωπαϊκή ή αμερικανική κινηματογραφική κουλτούρα. Δεν αντέχω την κλάψα, τους μουσάτους με τουρμπάνι, τους μη μουσάτους τζίντζηδες που δυτικοφέρνουν, τα χορευτικά στα οποία διακόσια άτομα με πολύχρωμα ρούχα χοροπηδούν σαν τα πιθήκια, την εκνευριστική μουσική και την καλλίφωνη κλαψιάρα που ερμηνεύει τα τραγούδια. Πάνω απ’ όλα όμως δεν αντέχω τους γλυκανάλατους μονολόγους των πρωταγωνιστών την στιγμή της δικαίωσης. Σεναριογράφε, πάρτο χαμπάρι: ο πρωταγωνιστής σου δεν είναι ο στρατηγός Πάτον που μιλάει στους στρατιώτες του, ούτε εσύ είσαι ο Λυσίας. Για την ακρίβεια δεν θα μπορούσα να δω ινδική ταινία παρά μόνο αν κρατούσαν όμηρους τους γονείς μου και απειλούσαν να τους σκοτώσουν αν δεν τους γράψω μία έκθεση πέντε χιλιάδων λέξεων για τα κρυφά μηνύματα που περνά ο σκηνοθέτης στην σιχαμερή ταινία του που, συνήθως, έχει τίτλο: “Η πονεμένη του Γάγγη”, “Το δράμα του Μαχαραγιά” και “Έρωτας στο εξπρές Μουμπάι – Καλκούτα – Νέο Δελχί”. Έλεος!

Οι ατσαλένιες γροθιές του Suresh Gopi.
Να φοβηθείς ή να γελάσεις;

Από τα παραπάνω εξαιρούνται μεμονωμένες σκηνές από ινδικές ταινίες δράσης που έχουν ανακαλύψει οι μερακλήδες φίλοι μου στο “Youtube”. Σε αυτά τα αποσπάσματα-διαμάντια της 7ης τέχνης, ο μουσάτος ομορφονιός πρωταγωνιστής πηδάει εν κινήσει από την μοτοσικλέτα που οδηγεί σε ελικόπτερο. Κατά την διάρκεια του άλματος προλαβαίνει να πλέξει ένα σεμέ για το κιτς σπίτι της κοπέλας του (που είναι κουκλάρα) και την οποία απειλούν να σκοτώσουν οι κακοί. Ξέχασα να σας πω ότι ο πρωταγωνιστής είναι τυφλός και με ένα χέρι. Ο όρος cult δεν μπορεί να περιγράψει το κιτσαριό.

Η κουκλάρα Aishwarya Rai

Γιατί όμως κάθισα και είδα την αηδία με τίτλο “Mohabbatein” που πρόβαλε ο ΑΝΤ1 το βράδυ του Σαββάτου; Στα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα άρχισα να βρίζω από τον σεναριογράφο και τον σκηνοθέτη μέχρι τους πρωταγωνιστές και τον συνθέτη. Και γιατί δεν άλλαξα κανάλι; Έλα ντε… Εκεί που ήθελα να αρπάξω το τηλεκοντρόλ και να σπάσω την τηλεόραση, μία αόρατη δύναμη δεν μου επέτρεπε να πραγματοποιήσω την επιθυμία μου (τώρα που το σκέφτομαι, καλύτερα που δεν με άφησε). Ίσως να ήθελα να δω πόσο άθλια μπορεί να γίνει μια ταινία (πολύ), πόσο κλάμα μπορεί να χωρέσει σε 90 λεπτά και πόσο μπορούν να αντέξουν τα νεύρα μου στα τηλεοπτικά σκουπίδια (όχι πολύ)…

Κάθε λαός έχει τον κινηματογράφο που του αξίζει. Αν γουστάρουν κλάψα οι Ινδοί, με γεια τους και χαρά τους. Το ίδιο δεν κάναμε κι εμείς μεταπολεμικά; Ποτάμια δάκρυα έχυσαν οι γιαγιάδες μας με τον Νίκο Ξανθόπουλο και τη Μάρθα Βούρτση. Σε ποιον όμως απευθύνονται σήμερα οι ινδικές ταινίες; Σίγουρα όχι στους νέους. Σίγουρα όμως όχι και στις γιαγιάδες. Στη μία το βράδυ έχουν πάρει το δρόμο για το κρεβάτι. Οι υπόλοιπες έχουν ακολουθήσει την “μακαρία οδό”. Οπότε;

Υ.Γ. Θέλω να πιστεύω ότι ο ΑΝΤ1 δεν πλήρωσε περισσότερα από 150 ευρώ για να πάρει τα δικαιώματα της ταινίας…

Συνέντευξη με τον Ανδρέα Λοβέρδο

Στα δεκατέσσερα χρόνια που ασκώ τη δημοσιογραφία έχω πάρει άπειρες συνεντεύξεις από ηθοποιούς, αθλητές και τραγουδιστές μέχρι τοπ μόντελς και πολιτικούς. Υπάρχουν συνεντεύξεις που απήλαυσα την όλη διαδικασία επειδή μπόρεσα να “επικοινωνήσω” με τον συνεντευξιαζόμενο (κάποιες φορές χωρίς να βγαίνει σημαντική είδηση) και συνεντεύξεις που κυλούσαν σχετικά βαρετά αλλά οι ειδήσεις "έπεφταν" με ρυθμό πολυβόλου (ξέρω ότι είναι οξύμωρο αλλά είναι αλήθεια). Η συνέντευξη με τον υπουργό Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Ανδρέα Λοβέρδο που φιλοξενείται στο περιοδικό “Με υγεία” της 11ης Σεπτεμβρίου, ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες που πήρα το τελευταίο διάστημα (μαζί με αυτήν της Ελευθερίας Αρβανιτάκη για το “live!”. Ο υπουργός μίλησε για όλα τα θέματα που απασχολούν τον χώρο της υγείας, όχι μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με τους γιατρούς, τα φάρμακα και τα νοσοκομεία αλλά και σε θέματα που αφορούν την καθημερινότητα και την ποιότητα ζωής μας. Και όπως θα διαπιστώσετε, βγήκαν αρκετές ειδήσεις...

Green Lantern Vs. Σκοτεινού Ιππότη

Δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω: Σε ό,τι έχει να κάνει με τα κόμικς είμαι αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν “nerd”. Για περισσότερες από δύο δεκαετίες συλλέγω αμερικανικά κόμικς –σχεδόν κάθε ποιοτικό ή άθλιο- έχει κυκλοφορήσει η “DC Comics”, γνωρίζω όλο το γενεαλογικό δέντρο του Σούπερμαν, του Μπάτμαν, του Φλας και των άλλων ηρώων με τα κολάν του σύμπαντος της “DC” και με τα χρήματα που έχω ξοδέψει για την απόκτηση των τευχών θα μπορούσα να έχω αποκτήσει ένα εξωτικό νησί στην Καραϊβική, να έχω χτίσει μια μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα και να τα κονομάω χωρίς να φοβάμαι μήπως σπάσει κανένας σωλήνας υδροδότησης στον χώρο αποθήκευσης των κόμικς και σε μια στιγμή καταστραφούν έξι-επτά χιλιάδες τεύχη.

Η μεγάλη μου διαφορά, βέβαια, με τους αμερικανούς “nerds” είναι ότι η ζωή μου δεν περιστρέφεται γύρω από τα κόμικς. Ποτέ δεν πιάστηκα στα χέρια με κάποιον επειδή διαβάζει “Marvel” προσπαθώντας να τον πείσω ότι ο Σούπερμαν είναι πιο μάγκας από τον Σπάιντερμαν και κυρίως ποτέ δεν κυκλοφόρησα σε comic convention (πού να τα βρεις άλλωστε;) ντυμένος Μπάτμαν και να την πέφτω σε κοριτσάκια που είναι ντυμένα Ayuzawa Misaki από το “Kaichou wa Maid-sama”. Για να πω την αλήθεια, μια φορά φόρεσα την στολή του “Σκοτεινού ιππότη”. Είχα πάει να την παραλάβω για λογαριασμό ενός φίλου και δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό. Μη ρωτάτε τι έκανα…

Ο λόγος για τον οποίον ο Κρίστοφερ Νόλαν
επέλεξε τον Κριστιάν Μπέιλ για να υποδυθεί τον Μπάτμαν.

Ως καλός nerd δεν θα μπορούσα απουσιάζω από την πρεμιέρα της κινηματογραφικής μεταφοράς του Green Lantern. Άλλωστε, μερικές εκατοντάδες τεύχη του εν λόγω χαρακτήρα αναπαύονται στο αρχείο μου (και παρακαλούν να μην σπάσει ο σωλήνας υδροδότησης). Η ταινία δεν ήταν κακή. Δεν ήταν όμως και αυτή που θα περίμενε ένας οπαδός του “Πράσινου Φαναριού”. Δεν μπορώ να καταλάβω, τι στην ευχή με ξενέρωσε... Αξίζουν συγχαρητήρια σε όσους εργάστηκαν στο τμήμα των ειδικών εφέ. Μετέφεραν εξαιρετικά στο πανί το σύμπαν του “Green Lantern”. Οι κόσμοι ήταν υπέροχοι, τα ψηφιακά κοστούμια εντυπωσιακά και οι –επίσης- ψηφιακοί χαρακτήρες όπως ακριβώς τους περίμενες. Τότε; Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν τελικά ο Ράιαν Ρέινολντς που ήταν λίγος για να υποδυθεί τον Χαλ Τζόρνταν. Ίσως ήταν το σχετικά άνευρο σενάριο. Επειδή όμως οι “Φύλακες του σύμπαντος” κατασκεύασαν στην ταινία ένα κίτρινο δαχτυλίδι το οποίο δεν χρησιμοποιήθηκε πουθενά, εύκολα μπορεί να συμπεράνει κανείς ότι οδηγούμαστε για δεύτερη ταινία. Ελπίζω ότι εκεί θα έχουν ξεπεραστεί οι παιδικές ασθένειες…

Υ.Γ. Μαύρα χάλια ο Captain America…

Στιβ Τζομπς: Τέλος εποχής

Δεν μπορώ να πω ότι είμαι από τους παλιούς γκατζετάκηδες της “Apple”. Γνώρισα πρόσφατα τα προϊόντα της εταιρείας εξαιτίας ενός τηλεφώνου. Από την ημέρα που απέκτησα το πρώτο μου κινητό (πάνε περισσότερα από δέκα χρόνια) άλλαξα μόλις δύο συσκευές. Και αυτό όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί δεν μπορούσαν πια να χρησιμοποιηθούν. Το “Motorola Startac” απεβίωσε λόγω γήρατος (είχαν διαλυθεί τα πάντα από τη χρήση) και το "Nokia 3330" έπεσε ηρωικά μαχόμενο στο καθήκον. Πνίγηκε στο κρασί κατά την διάρκεια μιας συνέντευξης με τον ιδιοκτήτη ενός εστιατορίου που θα παρουσίαζα. Τουλάχιστον πήγε χαρούμενο…

Όταν απέκτησα το iPhone 3G, δεν απέκτησα απλώς ένα τηλέφωνο αλλά κάτι περισσότερο, ένα βοηθό στη δουλειά μου. Μπορούσα να ηχογραφήσω συνεντεύξεις, να γράψω κείμενα (ναι έχω γράψει ολόκληρο κείμενο στην οθόνη του), να λάβω και να στείλω μέιλ και πάει λέγοντας. Και όλα αυτά με εξαιρετική ευκολία. Σε ό,τι είχε να κάνει με την εμφάνιση του, ήταν μακράν το ομορφότερο κινητό στον πλανήτη. Μέσα λοιπόν από το iPhone γνώρισα την “Apple” και τα προϊόντα της. Σε δύο χρόνια απέκτησα ένα MacBook Pro, έναν νέο iPhone, ένα iPad και ποιος ξέρει που θα σταματήσω. Και ποιος ευθύνεται για όλα αυτά; Το ταλέντο, το όραμα, οι ιδέες (και φυσικά η υλοποίηση τους) ενός ανθρώπου: του Στιβ Τζομπς.

Και μετά από τον μακροσκελή πρόλογο περνώ στην λακωνική ανάπτυξη του θέματος και τον επίλογο. Θαυμάζω τον Στιβ Τζομπς για έναν κυρίως λόγο: Κυνήγησε το όνειρό του, δημιούργησε (χωρίς να σημαίνει ότι όλες τους οι δημιουργίες ήταν επιτυχημένες), κατάφερε να γίνει αυτό που είναι σήμερα και αποχώρησε από την “ενεργό δράση” (την θέση του CEO) με το κεφάλι ψηλά. Στο EDU.com που κυκλοφορεί την Κυριακή ετοιμάσαμε ένα θέμα για τον άνθρωπο που έφερε την επανάσταση στην τεχνολογία.

Υ.Γ. …και πλέον γνωρίζει ο Στιβ Τζομπς την άποψή μου για τα προϊόντα της εταιρείας μέσα από το μέιλ που του έστειλα…

Best of Θεσσαλονίκη

Αυτό ήταν! Διακοπές τέλος. Κολυμπήσαμε, λιαστήκαμε, γλεντήσαμε, φάγαμε, ήπιαμε, ήπιαμε, ήπιαμε (θα μπορούσα να προσθέσω αρκετά ακόμη ήπιαμε) και τώρα τα κεφάλια μέσα… Επιστροφή στην καθημερινότητα -που δεν είναι πάντοτε κακή- και επιστροφή στη δουλειά. Για τα ποτά και τα ξενύχτια θα κάνω αναφορά σε επόμενη ανάρτηση γιατί νωρίτερα θα πρέπει να ξεχωρίσω και να λογοκρίνω (με τη νομική μου σύμβουλο) το οπτικοακουστικό υλικό. Σε ότι έχει να κάνει με την δουλειά, στις “Επιλογές” της Κυριακής έχουμε ετοιμάσει ένα αφιέρωμα στα καλύτερα της Θεσσαλονίκης για να (ξανα)δείτε την πόλη με άλλο μάτι και να σταματήσετε –επιτέλους- να σκέφτεστε τα Ματογιάννια.

Υ.Γ. Και τώρα πρέπει να σκεφτώ τι θα κάνω με εκείνες τις δώδεκα εργάσιμες ημέρες άδειας που μου απέμειναν…

Summer in town

Δεν ήμουν καλός στο μάθημα της ψυχολογίας. Δεν ήμουν καλός ούτε στην αντιγραφή. Δεν είναι τυχαίο ότι, παρ’ ότι ο διπλανός μου στο σχολείο ήταν αυτό που θα χαρακτήριζες ευγενικά «αετός» (ή, μη ευγενικά, «φύτουλας»), μόλις και μετά βίας κατάφερα να πάρω ένα δεκατεσσάρι σε διαγώνισμα της ψυχολογίας.

Εδώ που τα λέμε, δεν χρειάζεται να έχεις κάνει διδακτορικό στο Χάρβαρντ, για να διαγνώσεις «μεταδιακοπιακό σύνδρομο κατάθλιψης» (σίγουρα θα υπάρχει κάτι τέτοιο) σε όσους έχουν επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη και στα τσιμέντα της πόλης μετά τα καλοκαιρινά τους πλατσουρίσματα σε καταγάλανες ακτές κάποιου νησιού, τα τσιμπούσια σε γραφικά ταβερνάκια και τον ύπνο στη σκιά ενός δέντρου, με τα τζιτζίκια να σε νανουρίζουν και το θυμάρι να πλημμυρίζει τη μύτη σου.

Σας ξενέρωσα; Ελπίζω όχι. Μην το βάζετε κάτω: η καλοκαιρινή Θεσσαλονίκη μπορεί να σας προσφέρει χαλάρωση που δεν την είχατε φανταστεί. Και στο "live!" της Κυριακή σας δείχνουμε τον τρόπο για να την αποκτήσετε...


Την Κυριακή όμως δεν υπάρχει μόνο "live!" αλλά και οι "Επιλογές" που είναι αφιερωμένες στις αποδράσεις. Αν λοιπόν δεν έχετε πάρει ακόμη τους δρόμους και τα βουνά, ανοίξτε το τεύχος και πάρτε ιδέες. Όταν γυρίσετε, βέβαια, θα χρειαστείτε το "live!" για να προσαρμοστείτε στους ρυθμούς της πόλης.

Αυτά... Και τώρα ρίχνω στην τσάντα μου: μαγιό, πετσέτες, αντηλικό και πηγαίνω για μπάνια στο εξοχικό μου στις Μαλδίβες. Ελπίζω να μην είναι η εποχή των καρχαριών. Με τα περιοδικά θα τα πούμε στις 28 Αυγούστου. Καλό καλοκαίρι...

Νέος φοιτητής, μόνος, ψάχνει…

Ο φοιτητής της φωτογραφίας δεν προσεύχεται. Γιατί δεν προσεύχεται; Επειδή είναι άθεος; Όχι. Δεν προσεύχεται γιατί δεν γνωρίζει (ακόμη) τι έχει να τραβήξει μέχρι να μετακομίσει στην πόλη όπου θα περάσει τα επόμενα τέσσερα (και βάλε) χρόνια της ζωής του. Για να μετακομίσει, θα πρέπει να βρει σπίτι. Το πρώτο κομμάτι είναι το εύκολο. Ανατρέχεις στις αγγελίες της εφημερίδας “Μακεδονία” και σημειώνεις τα σπίτια που θέλεις να δεις. Το δεύτερο κομμάτι είναι το δύσκολο: πρέπει να δεις τα σπίτια. Φοράς ένα ζευγάρι άνετα παπούτσια και γίνεσαι Αμπέμπε Μπεκίλα. Αυτό φτάνει; Όχι βέβαια… Το αφιέρωμα του “

live!” της Κυριακής είναι ο απόλυτος οδηγός για να βρεις το (φοιτητικό) σπίτι των ονείρων σου.

Στις πλαζ της Πιερίας

Μπορεί στο δημοτικό να μην ήμουν κι ο καλύτερος μαθητής σε ό,τι είχε να κάνει με την αριθμητική και την πολιτική αγωγή, αλλά “πετούσα σπίθες”, όταν ερχόταν στο προσκήνιο η μυθολογία. Ήξερα όλο το γενεαλογικό δέντρο των ολύμπιων θεών -μανάδες, πατεράδες, παιδιά, ξαδέρφια, εγγόνια... Υστερούσα λιγάκι στις ερωμένες του Δία, επειδή ο πατέρας των θεών (και των ανθρώπων) δεν είχε αφήσει θηλυκό για θηλυκό.

Δεν είχα εντρυφήσει όμως στην επιλογή του Ολύμπου ως τόπου κατοικίας-γραφείου διοίκησης τού τότε γνωστού κόσμου. Ίσως να ήταν κληρονομιά κάποιου θεού... Οι δύο πιο πιθανές εκδοχές, σύμφωνα με την έρευνα που έκανα στο διαδίκτυο, ήταν είτε ότι οι θεοί έπρεπε να βρίσκονται σε ψηλότερο σημείο από τους ανθρώπους -γιατί όχι στο ψηλότερο σημείο της Ελλάδας;- είτε ότι είχαν μαγευτεί από την ομορφιά της περιοχής που βρισκόταν από κάτω τους (της Πιερίας). Και να σκεφτεί κανείς ότι οι αρχαίοι θεοί μαγεύτηκαν αποκλειστικά από την ομορφιά της περιοχής, χωρίς να έχουν ζήσει τις επιλογές διασκέδασης που προσφέρει η Πιερία σήμερα. Ποιες είναι αυτές; Θα τις μάθετε στο τεύχος 124 του "live!". Υπομονή μέχρι την Κυριακή.

Η μεγάλη του θέρους γιορτή

Γιατί γουστάρουμε το καλοκαίρι; Για την άδεια, το επίδομα αδείας, τα μπάνια, το άραγμα στην ξαπλώστρα, το διάβασμα βιβλίων, τα τσιμπούσια και τα ξενύχτια με φίλους, τα φλερτ με άγνωστες που γίνονται γνωστές, την ηρεμία, την ξεγνοιασιά και το γεγονός ότι το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα έχει τελειώσει (μη σώσει και ξαναρχίσει). Κάποια πράγματα βέβαια μπορεί να μας την σπάνε -καλή ώρα το γεγονός ότι για να πας Χαλκιδική Σάββατο μεσημέρι θέλεις να περάσεις τρεις ώρες στο τιμόνι- αλλά σαν το καλοκαίρι δεν υπάρχει.

Στο “live!” της Κυριακής δεν ασχολούμαστε με μπάνια και φλερτ αλλά με μια άλλη απόλαυση: τα υπέροχα μουσικά βράδια κάτω από τα αστέρια... Η μεγάλη γιορτή του θέρους ονομάζεται “Sani Festival” και περιλαμβάνει έξι θεματικούς μουσικούς κύκλους που θα κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον των φιλότεχνων (εμάς δηλαδή). Επίσης, συνεχίζουμε το αφιέρωμα στα βιβλία του καλοκαιριού και προτείνουμε μια ιστορική θεατρική παράσταση, τα «Μικρά Διονύσια», με την οποία το ΚΘΒΕ γιορτάζει τα 50 χρόνια του. Μία και σήμερα έμεινε για τα μπάνια (του Σαββατοκύριακου).

Τα βιβλία του καλοκαιριού

Σας είχα εκμυστηρευτεί παλαιότερα ότι κατά τη διάρκεια των διακοπών μου –δεν αναφέρομαι στις ημερήσιες εξόδους στη Χαλκιδική- απολαμβάνω να την αράζω κάτω από μια ομπρέλα θαλάσσης, να ακούω το κύμα (όχι τα πιτσιρίκια) και να διαβάζω κάποιο βιβλίο. Αν υπάρχει κάποιο κοκτέιλ, ακόμη καλύτερα... Δεν ανήκω στην κατηγορία εκείνων που «κατασπαράσσουν» τα βιβλία, όπως κάνουν οι περισσότερες αλλοδαπές τουρίστριες -αλλά να είστε σίγουροι ότι κατά τη διάρκεια του δεκαπενθημέρου θα διαβάσω σίγουρα δύο με τρία (κι άλλα τόσα στην υπόλοιπη χρονιά). Τα τελευταία χρόνια ξεπλήρωσα το «χρέος» μου σε εκείνα τα έργα της ελληνικής λογοτεχνίας που θα έπρεπε να είχα διαβάσει σε μικρότερη ηλικία. Και τώρα, πάμε γι’ άλλα… Μέχρι σήμερα, δεν έτυχε να ασχοληθώ με τα βιβλία των φετινών διακοπών μου. Χάρη όμως στο αφιέρωμα που ετοιμάσαμε στο «live!», είχα την ευκαιρία να ξεφυλλίσω αρκετά βιβλία και να επιλέξω αυτά που θα μπουν στον «σάκο εκστρατείας» (για την ιστορία: αν δεν έχετε καταλήξει ακόμη πού θα περάσετε τις διακοπές σας, ρίξτε μια ματιά στις «Επιλογές»). Στις σελίδες του περιοδικού θα βρείτε τις πιο πρόσφατες εκδόσεις πέντε μεγάλων εκδοτικών οίκων. Καλή ανάγνωση!

The travel issue

Ένα τεύχος, δύο εξώφυλλα, δύο γλώσσες, πολλά ταξίδια. Ταξίδια γι’ αυτούς που θα αφήσουν τη Θεσσαλονίκη για να κάνουν τις διακοπές τους και προτάσεις διασκέδασης και ψυχαγωγίας για εκείνους που επέλεξαν τη Θεσσαλονίκη ως σταθμό του ταξιδιού τους. Όπως μπορείτε να συμπεράνετε, το 705ο τεύχος των “Επιλογών” είναι αφιερωμένο στα ταξίδια. Αν δεν έχετε ήδη αποφασίσει τον τόπο στον οποίο θα περάσετε τις καλοκαιρινές διακοπές σας, ξεφυλλίστε τις σελίδες του περιοδικού και πάρτε ιδέες. Είμαι σίγουρος ότι θα βρείτε κάτι που θα σας κινήσει το ενδιαφέρον. Σηκώστε το ακουστικό και οργανώστε την καλοκαιρινή σας απόδραση. Αν έχετε καταλήξει σε κάποιον άλλον προορισμό, περάστε στα υπόλοιπα θέματα -και… καλό ταξίδι! Αν έχετε ήδη γυρίσει από τις διακοπές, τότε μάλλον είστε ποδοσφαιριστής. Καλή προετοιμασία.

Και γιατί υπάρχουν δύο εξώφυλλα; Γιατί, εκτός από τα Ελληνικά, ένα μεγάλο κομμάτι του περιοδικού είναι γραμμένο στα Αγγλικά. Οι τουρίστες έχουν αρχίσει ήδη να καταφθάνουν στη Θεσσαλονίκη και οι “Επιλογές” τούς σερβίρουν τα πάντα “στο πιάτο”: τι να δουν, πού να ψωνίσουν, πού να φάνε… Και, μεταξύ μας, το τεύχος δεν απευθύνεται αποκλειστικά στους τουρίστες: ακόμη κι αν είστε γέννημα-θρέμμα Σαλονικιός, να είστε σίγουροι ότι θα ανακαλύψετε σημεία της Θεσσαλονίκης που δεν τα γνωρίζατε. Βγείτε στην πόλη, κρατήστε τις “Epiloges” στα χέρια, μιλήστε Αγγλικά και γίνετε για λίγο τουρίστας στην πόλη σας.

Σαν τη Χαλκιδική, πουθενά!

Το ανέκδοτο είναι παλιό αλλά πάντα επίκαιρο: Πεθαίνει ένας Θεσσαλονικιός και πηγαίνει στον παράδεισο. Μετά από λίγες μέρες τον συναντά ο Άγιος Πέτρος και τον ρωτά: «Λοιπόν; Πώς σου φαίνεται ο Παράδεισος; Δεν είναι υπέροχος;».
 Και απαντά ο Θεσσαλονικιός: «Καλώς είναι... αλλά δεν είναι και σαν τη Χαλκιδική!».

Νομίζετε ότι ξέρετε τα πάντα για τη Χαλκιδική; Τους κρυφούς ορμίσκους, τα ερημικά λιμανάκια και το κόλπο για να βρίσκετε αμέσως θέση πάρκινγκ έξω από τα νυχτερινά μαγαζιά της Καλλιθέας Σάββατο βράδυ; Στο «live!» της Κυριακής θα μάθετε τα απολύτως απαραίτητα για τον καλοκαιρινό παράδεισο που βρίσκεται δίπλα μας (εκτός από αυτό που έγραφα για το πάρκινγκ).

Ελευθερία Αρβανιτάκη

Γνώρισα -όπως και ο περισσότερος κόσμος- την Ελευθερία Αρβανιτάκη μέσα από τα τραγούδια της, αυτά που θα ερμηνεύσει τη Δευτέρα στη συναυλία της στη Μονή Λαζαριστών. Στα δεκατέσσερα χρόνια που ασκώ τη δημοσιογραφία δεν είχα την ευκαιρία να της πάρω μια συνέντευξη -ή, αν προτιμάτε, να κάνω μια κουβέντα μαζί της. Μέχρι και πριν από μερικές ημέρες… Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν είναι μόνο μια καλλιτέχνιδα με εξαιρετικό ερμηνευτικό ταλέντο, αλλά κι ένας άνθρωπος που ζει μέσα στον κόσμο, με άποψη και ανησυχίες. Για να καταλάβετε τι εννοώ, παραθέτω ένα απόσπασμα από την συνέντευξη:

>> Διάβασα ότι ήσασταν κι εσείς μια «αγανακτισμένη». Τι σας έκανε να κατεβείτε στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας;

Ό,τι έκανε και τον υπόλοιπο κόσμο: έχει να κάνει με το γεγονός ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια κατάσταση την οποία δεν επιλέξαμε. Έχει να κάνει με μια κατάσταση την οποία δεν ξέραμε. Θεωρώ ότι υπάρχει μια μεγάλη εξαπάτηση, θεωρώ ότι πρέπει να το δηλώσουμε και να ζητήσουμε και ευθύνες. Πρέπει να συμβάλουμε όλοι ώστε να επανέλθει στους πολιτικούς η αίσθηση της ευθιξίας, γιατί νομίζω ότι αυτό έχει εξαφανιστεί. Κατέβηκα στην πλατεία -και θα κατεβώ ξανά!

>> Αυτό σημαίνει ότι αφορίζετε γενικότερα την πολιτική και τους πολιτικούς;

Ασφαλώς και όχι. Ζούμε σ’ ένα δημοκρατικό κράτος. Πολίτευμά μας είναι η δημοκρατία και πρέπει να την υπερασπιζόμαστε. Και, ακριβώς επειδή ζούμε σε δημοκρατία, έχουμε το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούμε και το δικαίωμα να ζητήσουμε ευθύνες από τους ανθρώπους τους οποίους πληρώνουμε και τους ανθρώπους τους οποίους εκλέγουμε. Όταν, λοιπόν, τους ψηφίζουμε για να μας φροντίζουν, πρέπει να ζητάμε και την τιμωρία τους, πρέπει να ζητάμε και τον έλεγχό τους.

Τα υπόλοιπα στις σελίδες του "live!" και την σκηνή της Μονής Λαζαριστών.

Κάντο όπως ο Τάιγκερ (Γουντς)

Επιθεώρηση των courses.
Άγνοια κινδύνου: 100%, μαγκιά: 100%.

Μια φορά κι έναν καιρό πίστευα ότι το γκολφ είναι άθλημα που μπορείς να το μάθεις σε ένα τέταρτο και μπορούν να το απολαύσουν ακόμη κι όσοι έχουν πατήσει τα ογδόντα πέντε. Σάμπως, τι κάνεις; Παίρνεις ένα μπαλάκι, το τοποθετείς στο τι (tee), το χτυπάς μ’ ένα μπαστούνι και προσπαθείς να το βάλεις σε μια τρύπα, με όσο το δυνατόν λιγότερα χτυπήματα. Άλλωστε, έχω δαπανήσει περισσότερες από τριάντα ώρες παίζοντας γκολφ στο τηλέφωνό μου και τα πηγαίνω περίφημα. Έφτασα μάλιστα στο σημείο να «ξεφτιλίζω» τον Τάιγκερ Γουντς. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι στην πραγματικότητα; Η απάντηση στο ερώτημα είναι: «Αφάνταστα δύσκολο». Αν έκανα μια λίστα με τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος, θα το τοποθετούσα άνετα στο top 10, ανάμεσα στο πιλοτάρισμα διαστημικού λεωφορείου, τη ναρκαλίευση στο Αφγανιστάν και το να κάνεις ζογκλερικά κρατώντας μπάλες γεμάτες νιτρογλυκερίνη.

Στο δρόμο για το προπονητικό κέντρο.
Άγνοια κινδύνου: 100%, μαγκιά: 100%.

Πριν από μερικές ημέρες είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά το «6^ο Aegean Airlines Pro-Am», που πραγματοποιήθηκε στο «The Dunes Course» της «Costa Navarino» -ενός από τα πολυτελέστερα resorts της Ευρώπης (ό,τι και να γράψω είναι λίγο). Το πρόγραμμα που είχαν ετοιμάσει για τους δημοσιογράφους οι διοργανωτές (τους οποίους ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία), εκτός από τις περιηγήσεις στην όμορφη Μεσσηνία, περιελάμβαναν και μάθημα γκολφ. Κάποιος λαμπρός φωστήρας (τα μάτια του οποίου έχουν δει πολλά) επέλεξε να μας επιτρέψει να παίξουμε μόνο στο course των αρχαρίων και όχι σε κάποιο από τα courses-στολίδια του συγκροτήματος. Πόσο σοφός αποδείχτηκε…

Πριν από την προπόνηση.
Άγνοια κινδύνου: 100, μαγκιά: 100%.

Ο χώρος της προπόνησης είναι μια τεράστια έκταση, στην οποία οι γκολφέρ (μεταξύ τους κι εγώ, τρομάρα μου) στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλον και «πυροβολούν». Θυμάστε τις βολές του στρατού, όταν ο αξιωματικός πρόσταζε «προς τους απέναντι στόχους αναγνωρίσατε» και οι φαντάροι λέγαμε «ένα είδον», «δύο είδον», «τρία είδον» και μετά παρακαλούσαμε να μη σκοτώσουμε κανέναν και περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας πίσω από τα κάγκελα; Ε, κάπως έτσι... Μόνο που ποτέ ένα πεδίο βολής δεν σε «τραβούσε» να κάτσεις με τις ώρες και να πυροβολείς όπως τα courses τής «Costa Navarino». Ειδικά όταν ξέρεις ότι έχεις δίπλα σου μια πυραμίδα από μπάλες του γκολφ και μπορείς να κάνεις όσα χτυπήματα τραβάει η ψυχή σου.

Στο σημείο αυτό επιβάλλεται να κάνω μια σημαντική διευκρίνιση: άλλο πράγμα το να κάνεις όσα χτυπήματα τραβάει η ψυχή σου κι άλλο το να θέλεις να κάνεις όσα χτυπήματα τραβάει η ψυχή σου... Φανταστείτε την εξής εικόνα: άντρας ύψους 187 εκατοστών, με αγέρωχο ύφος, αυτοπεποίθηση που τρέχει από το μπλουτζίν (που δεν είναι και το καλύτερο παντελόνι για να παίξεις γκολφ) και αυτοσυγκέντρωση που μπορεί να ντροπιάσει και δάσκαλο Τζεντάι στήνει τη μπάλα στο τι. Παίρνει τη στάση που του έμαθαν, ζυγίζει με μαεστρία το μπαστούνι και χτυπάει με τόση δύναμη τη μπάλα, που χάνεται στον ορίζοντα…

Επί το έργον.
Άγνοια κινδύνου: 0%, μαγκιά: ούτε για δείγμα.

Το παραμύθι αρχίζει από το σημείο που το μπαστούνι χτυπάει τη μπάλα. Το μπαστούνι δεν χτύπησε τη μπάλα. Έκανε ένα «χουφ» (ηχητικό εφέ αέρα) και πέρασε από πάνω της. Ο άντρας των 187 εκατοστών κοίταξε γύρω του, για να δει αν τον κοιτούσαν. Κανένας δεν ασχολούταν μαζί του. Όλοι αρκούνταν στο να στήνουν τη μπάλα και να τη χτυπάνε. Νέοι, γέροι, παιδιά, άντρες, γυναίκες… Όλοι, εκτός από την ομάδα των δημοσιογράφων. Μετά από αρκετά «χουφ», «φουπ», «φσιτ» και «χτουπ» (αυτό είναι ο ήχος του μπαστουνιού που χτυπάει στο χορτάρι), η μπάλα έφυγε με δύναμη. Μόνο που δεν πήγε ίσια. Στο σημείο εκείνο συνειδητοποίησα ότι, αν μου δώσει κάποιος ένα μπαστούνι του γκολφ και μερικά μπαλάκια, μπορώ να «μεταμορφωθώ» -άθελά μου- σε μια θανάσιμη μηχανή, να γίνω πιο επικίνδυνος ακόμη και από νίντζα που του έχουν χαράξει με κλειδί το αυτοκίνητο.

Και κάποια στιγμή, μετά από καμιά εικοσαριά αποτυχημένες απόπειρες, η μπάλα έφυγε. Και έφυγε ίσια, έφυγε δυνατά, έφυγε ψηλά. Στο πρόσωπο τού άντρα των 187 εκατοστών ζωγραφίστηκε ένα χαμόγελο. Η χαρά του πρέπει να ήταν η ίδια με εκείνη του Μέσι, όταν σήκωνε το κύπελλο του Champions League. Ο άντρας ήξερε ότι ήρθε η ώρα να αποχωρήσει. Στο απόγειο της δόξας του. Ήθελε όλοι να τον θυμούνται για το μαγικό του χτύπημα. Κοίταξε γύρω του. Ουδείς ασχολούταν μαζί του. Όλοι αρκούνταν στο να στήνουν τη μπάλα και να τη χτυπάνε. Νέοι, γέροι, παιδιά, άντρες, γυναίκες… Όλοι, εκτός από την ομάδα των δημοσιογράφων.